برایت آرزو میکنم دم غروب، جلوی پله دم خانه بنشینی و برق آفتاب چشمانت را عسلی رنگ کند.
برایت آرزو میکنم همان جا که از ته دل میخندی، توی قلب آیینه به قشنگی خنده هایت زل بزنی. آخر آدم ها وقتی می خندند، یک جور به هم ریخته ای دوست داشتنی تر میشوند...!
پس برایت یک بغل خنده به شیرینی کیک کشمشی آرزو میکنم.
درست مثل همه ما آدم ها، میدانم که بعضی وقت ها درد هایت گونه هایت را خیس میکنند؛ امیدوارم آنوقت آفتاب بلغزد روی موهایت، اشک هایت را خشک کند و به یادت بیندازد باید دوباره بلند شوی. یادت بیندازد نباید شیرینی لطیف خنده هایت را از قلم بیندازی، حتی اگه من نباشم بگویم برق چشمانت موقع خندیدن چه قدر همه جا را روشن میکند!
امیدوارم شبی به قدر تمام نفس هایی که شبانه زیر نور ماه کشیده ایم، خودت را توی قلب نقره ای ماه پیدا کنی. آخر هم نفس بودن گاهی عجیب، آدم هارا شبیه هم میکند!
آرزو میکنم یک روز وسط شلوغی ها، یک نفر فکرش سر بخورد روی خاطرت. حواسش برود پیش یک تکیه کلام همیشگی، یک ترانه، به نام خدای همیشگی بالای دفترچه!.. چون که میدانی، آدم ها با چیز های کوچولو گوشه ذهن آدم خانه می سازند!
آرزو میکنم همان موقع که دلتنگ آواز باران شده ای، باران ببارد و قطره های باران، آهسته برقصند روی شیروانی. آن وقت، کاش یکی یادت بیندازد صدای تو، حتی از قدم های باران هم قشنگ تر است!..
کاش شب ها، یک خاطره فرصت داشته باشی بنشینی تماشای ستاره ها. آنوقت آرزو میکنم با عبور یک ستاره، به یادت بیایم؛ چون که می دانی خیلی زیباست ستاره ها یادآور آدم باشند...!
دلنوشته قدیمی ای که مدت ها پیش نویس بود. امیدوارم همونقدر حال شمارو هم مثل خودم موقع نوشتنش رنگی کنه و لبخندی به لب هاتون بنشونه. :)
