بشر همواره در طول تاریخ کمال فرضی برخواسته از قدرت تخیل و قوت اندیشه را در غالب اساطیر معرفی کرده است. خلق و آفرینش شخصیت ( character ) چاره بشر در جهت جبران خسران ناتوانایی هایش بوده است. از طرفی، درک و دریافت درست از اساطیر و سمبل ها ؛ راه حلی برای شناخت فرهنگ و تمدن ایران است. نماد پردازی مجال بررسی نوع نگاه و میزان آگاعی بشر نخستین را مهیا میسازد.
اساطیر، مبتی بر تخیّل، رمز و شخصیت‌های فوق انسانی‌اندو از این جهت با همه عناصر فرهنگی ارتباطی تنگاتنگ دارند و حضور آنها در یک اثر ادبی دلیل بر غنای آن اثر است..
فرهنگ و تاریخ ایران مملو از شاعران فقید و حکیم است که به ماحصلی فرا و ورای دست آورد های ادب و نگارش دست یافته اند. یکی از آنها ابوالقاسم حسن منصور بن محمد بن اسحاق شرفشاه ملقب به حکیم سخن و حکیم طوس و فردوسی، در سال ۳۱۹ هجری خورشیدی، به دنیا آمد.
اثر شگفت انگیز حکیم فردوسی که فخر ادبیات ایران است؛ شاهنامه در قالب مثنوی با 60 هزار بیت و در وزن «بحر متقارب» از رایج‌ترین و معروف‌ترین اوزان شعر فارسی است. این اثر چکیده و عصاره تمدن و فرهنگ قوم ایرانی است.
در این مقاله همت بر آن است که ضمن ارائه تعریفی درست و کامل از مفهوم نماد ، به شناخت و برداشت هایی از جهان بینی و نگرش گذشتگان درباره این مفاهیم دست یابیم. تحلیل ساختار و محتوای شاهنامه فردوسی از منظر نماد پردازی و اسطوره شناسی در دستور کار است...
برای خواندن ادامه مطلب به بخش وبلاگ آموزشگاه هنری ایده مراجعه نمایید.
https://ideaschool.ir/
