اینبار با نام خودم شروع میکنم.
گفتند بمان و صبر کن . گفتند بخند و بگذر . گفتند آرام و مصلت باش. گفتند فریاد زدند، سکوت کن . گفتند تو هیچ نگو بگذار آنها بگویند ، تو تنها بگو چشم . گفتم :چشم .
من ماندم و صبر کردم . خندیدم اما در دل به این بی حقی گریستم . نتوانستم آرام باشم .... نتوانتستم این همه را ببینم و سکوت کنم ،پس سکوت کردم و در دل ریختم ، فریاد زدند و من با چشمانی گریان فقط نگاهشان کردم . من نگفتم و انها به جایم گفتند .
اخرش این من بودم که روز به روز از همه دور شدم . فریادم را در رخ یک دوست زدم .ترس از همه چیز حتی خودت سخت است .اینکه نتوانی لرزش دستت را از چشم دیگران دور کنی . من عذاب کشیدم و میکشم . اینبار به حرف شیطان گوش دادم و تصمیم گرفتم یکباره از بین بروم . شاید شیطان واقعا مرا دوست داشته باشد .
میخواهم بد باشم اما بقیه بدترند . میخواهم من هم فریاد بزنم اما فریاد بقیه بلندتر است . میخواهم من هم ... من نمیتوانم مانند بقیه بد باشم ، انها من را زیر رگبار گرفتند وو من هر بار از یک نفر تیر میخورم .
در سن من همه به دنبال دلبری کردن برای اکسشانند و من :/ با قرص اعصاب به جدال اعصاب و ارامش خاتمه میدهم .
امروز پنجشنبه ،ساعت 10 شب
شنبه امتحان اقتصاد . و من هنوز یک خط رو نتونستم بخونم . خیلی اذیت کننده است که بخوای ولی نتونی . بعد از یک اعصاب خوردی دیگه با خانواده یک مشت قرص خوردم به خیال آروم شدن ولی ... الان آرومم ولی...
تا کی؟ من میخوام فرار کنم ولی از خودم یا دیگران ؟!!!!
خوب معلومه از دیگران ،اصلا دلیل این حال خراب من و قرص هایی که بدبختم کردن همین دشمنای به ظاهر خیر خواهن .
تصمیم گرفتم رمانی که تابستون شروع کردم ولی ولش کردم رو ادامه بدم تا چاپش نکنم دست بردار نباشم.
این اولین پست درباره حالمه . چن تا دیگه منتشر کردم ولی بعدش حذفشون کردم ولی اینو میخوام بذارم بمونه ، شاید یه روزی به آرامشی به غیر از اثرات قرص رسیدم و خودم رو به هدفم رسوندم .
من از بچگی دوست داشتم هنر بخونم ولی بخاطر وضعیت بد مدرسه هنرستان شهرمون مجبور شدم انسانی بخونم و در آخر کل تمرکزم رو روی هدفم یعنی کنکور هنر بذارم . من عاشق طراحی لباس و سینمام .
کاش یه روزی واقعا خوشحال باشم .:(
پ ن: آهنگش ربط نداشت ولی خب تصمیم گرفتم واسه هر پست یه آهنگ که همیشه بهم حس خوبی میده بذارم:)
