روی اعصاب‌ترین کلاس امسالم امروز تمام شد. نوجوان‌های ۸۰۲ که همه دبیرها از دستشان شاکی بودند.
سعی کردم خودآگاهی به آن ها بیاموزم، سعی کردم کار گروهی به آن ها بیاموزم، سعی کردم حل اختلاف به آن ها بیاموزم، سعی کردم مدیریت استرس و خشم به آن ها بیاموزم، سعی کردم حل مشکلات به آن ها بیاموزم. نه با سخنرانی با بازی و فعالیت.
شد؟ واقع‌بینانه نه، خوش‌بینانه شاید.
بافت خیلی مهم است. بافت خیلی مهم است. بافت خیلی مهم است.
پنج دقیقه آخر بر خلاف همیشه از روش سخنرانی استفاده کردم و فقط سه نصیحت به آن ها کردم:
جوگیر نشوید
جوگیر نشوید
جوگیر نشوید
نتیجه تجربه:
در کلاس چهل نفره، در فضای فیزیکی مدارس کلاسیک، در بافت سنتی آموزش و پرورش، آموزش مهارت های زندگی به بچه های متولد دهه هشتاد، ناممکن یا لا‌اقل بسیار سخت است.
