حسین زمان هم رفت. با سرطان. روزگاری از محبوب‌ترین صداهای دهه شصتی‌ها بود. هنوز صدای "مثل گریه بی‌امان" اش بعد از بیست و اندی سال توی گوشم است. با آن صدای زیر و ناله‌گون از دردهای روزگاری که می‌رفت می‌خواند. مثل خود ما دهه شصتی‌ها امیدوارانه آرمان‌گرا بود و بی‌رحمانه سرخورده. کنار خواننده‌های هم دوره‌ای دیگرش شمایلی از نسل ما بود. از آن ها که یکی یکی یا رفتند یا بی‌صدا شدند یا کم صدا. از آن‌ها که ذره ذره محو شدند. کانال تلگرامیش را امروز دیدم. فقط دو هزار و اندی عضو داشت - و البته با تعداد چندین برابر دانلود آهنگ‌هایش-. فاصله پست‌هایش به سال هم می‌رسید. سال‌ها صدایش ممنوع بود.
کیومرث پوراحمد هم آیکونیک سریال تلویزیونی دهه شصتی‌ها را ساخته بود و آن طور رفت.
شمایل‌های فرهنگی نسلی چنان، چنین می‌روند و این ذره ذره در ناخوداگاه غمگین و سرخورده دهه شصتی‌ها تاثیر خودش را گذاشته و می‌گذارد.
شمایل‌های ورزشی آن نسل مثل علی دایی و علی کریمی هم سرنوشتی پیدا کردند که در روحیه نسلی که دارد پا به میانسالی می‌گذارد موثر است.
جامعه‌شناسی کاش این ثاثیرها را تحلیل کند.
