مَگَر میشود در این دنیا و در میان این همه شلوغی و هرج مرج زندگی کنی و به دنبال جایی یا مکانی برای استراحت و داشتن آرامش نباشی. جایی مثل طبیعت.
جایی که پُر باشد از عطر دل انگیز شکوفه ها و صدای پرندگان و باد نسیمی در میان شاخ و برگ های درختان بوزد. مگر میشود در لابه لای درختان قدم برداری و صدای پرندگان گوشت را نوازش دهد و تو را وارد خلسه ایی سرشار آرامش و عشق نبرد.
مگر میشود در کنار رودخانه ی روان بنشینی و با صدای جریان آب شکرگزار نعمت های بیکران پروردگار نباشی. رودخانه ای که به ما یادآور میشود زندگی نیز مانند همین مسیر رودخانه ، جریان دارد و میگذرد. باید یاد بگیریم که طبیعت یکی از زیباترین نعمت هاست که خداوند به ما عطا کرده است و ما انسان ها موظف هستیم که از آن ها مراقبت کنیم. به قول سهراب سپهری آب را گِل نکنیم و یا درختان را برای چند برگ کاغذ بیشتر قطع نکنیم و یا با ریختن آشغال درباره زمین و طبیعت را آلوده نکنیم. اما در ازای آن گُل بکاریم و درختان بیشتری بکاریم تا روزهای بیشتری را همراه با خانواده به دل طبیعت برویم و با ثبت خاطرات بیشتر وزیباتری صفحه های زندگی را ورق بزنیم .دنیایی را تصور کنیم که هیچ درختی روی زمین باقی نماند و همه ی رودخانه ها خشک و ترک خورده باشند و هیچ گلی روی زمین به ما لبخند نزند. آیا در چنین مکانی میشود زندگی کرد و زنده ماند و شاد بود!
#پیک زمین
