به سراغ خدا بروید
سال ها پیش درباره ورود به حوزه علمیه، از یک حوزوی درباره آن فضا سوالاتی پرسیدم و او بدون درنگ به من گفت: وظیفه یک روحانی، تبلیغ دین است. این جان کلام است.
این مهم ترین رسالت و مسئولیت یک فرد معمم است و از آنجا که او پیوسته در این مسئولیت است، همواره لباس کار را هم به تن دارد و این سرّ لباس روحانیت است یعنی در هر زمانی و در هر جایگاهی، می توان دین خدا را تبلیغ کرد.
بعدها با خودم پرسیدم که چگونه وظیفه اصلی یک روحانی تبلیغ دین است وقتی که درس های حوزوی همه به «فقه» ختم می شوند؟ اینکه حوزوی ها عمری در راه تحصیل فقه می گذرانند از برای مجتهد شدن و ملا شدن است اما مگر قرار است همه مجتهد و ملای شهر بشوند؟ درست مانند دانشگاه ها که قرار نیست همه در آن ها بروند و دکتری بگیرند و حالا مگر اصلا جامعه ما به این همه دکتری نیاز دارد. دکتری برای کسی است که اهل نظر و نظریه پردازی باشد و الا بیش از این به درس و بحث محض دانشگاهی پرداختن، لطفی ندارد.
در حوزه هم آخر دست قرار نیست که همه علامه دهر شوند. قرار هست چند نفر ملا و دانشمند علوم دینی تربیت شوند اما اصل قصه باز هم همان تبلیغ دین است. پس ما حوزه های علمیه ای می خواهیم که کارشان را به خوبی انجام دهند. کار به خوبی انجام دادن هم یعنی تربیت چهره هایی که به میان مردم بروند و دین خدا را تبلیغ کنند.
اینگونه که به حوزه علمیه نگاه کنیم، مرحوم حجت الاسلام شیخ مهدی مظاهری را باید از برترین دانش آموختگان حوزه علمیه اصفهان بدانیم زیرا او درست همان گونه بوده که می بایست باشد و الان دقیقا باید طلاب جوان بنشینند و خوب ماجرای زندگی مرحوم مظاهری را برانداز کنند تا برای آینده عیار و قواره خوب روحانی بودن دستشان بیاید.
اما به راستی شیخ مهدی مظاهری که بود و چه کرده بود که اینگونه می بایست نامش بر سر زبان ها بماند. در یک کلام باید گفت که شهر اصفهان چندین نفر را در خاطره خود سپرده است؛ آیت الله سید حسن فقیه امامی، آیت الله سید کمال فقیه ایمانی، آیت الله سید ابوالحسن شمس آبادی و حجت الاسلام و المسلمین مهدی مظاهری.
به جرات می توان گفت بسیاری از خاطرات معنوی مردم شهر اصفهان در این چند دهه، به یکی از این بزرگواران متصل می شده است. حال باید پرسید که رمز تاثیرگذاری آنان چه بوده است و آنان کدام شیوه را برای تبلیغ دین انتخاب کرده بودند؟
به نظر می رسد آنان در دو جبهه به تبلیغ دین می پرداختند.
در جبهه اول به طور غیرمستقیم به تبلیغ دین می پرداختند و به حمایت از اموری می پرداختند که هر یک به نوعی دردی از درهای بشری را می کاست و در نهایت نسبت به دین و دین مداران نوعی اعتماد ایجاد می کرد و از طرف دیگر از میزان کژی ها و ناملایمات جامعه می کاست.
در جبهه دوم این افراد مستقیم به امر دین می پرداختند که به صورت واضح مجالس دعا و تعظیم شعائر از این دسته هستند.
روحانیت سنتی در اصفهان برای تعظیم شعائر و تحکیم اعتقادات دینی مردم معمولا بر یک مثلث سه ضلعی تاکید دارند؛ مثلثی که یک راس آن غدیر و مسئله ولایت است. راس دیگر عاشورا و عزاداری بر سیدالشهدا است و راس سوم، مهدویت است.
روحانیت سنتی در اصفهان همانند سایر شهرها بر این سه ضلع پافشاری داشتند و تاکید اصلی خود را در زمینه تبلیغ مستقیم دین بر این ارکان استوار کرده بودند. آن چیز که شیخ مهدی مظاهری را در میان این بزرگواران برجسته تر می کرد این بود که ایشان بر وجه دیگری به نام مناجات و راز و نیاز با خداوند نیز تکیه کرده بود. قرارهای هفتگی دعای کمیل در طول سال برقرار بود و در ماه مبارک رمضان هم شب زنده داری در سراسر ماه مبارک، مزیتی درخشان در شیوه تبلیغاتی دین توسط مرحوم مظاهری بود.
در واقع حجت الاسلام مظاهری تمرکز خود را بر روی ارتباط انسان با خداوند قرار داد، چیزی که علیرغم اصل بودنش شاید مورد اشاره هیئت ها و اجتماعات مذهبی بود. او انسان را به سخن گفتن با خداوند و خلوت با او دعوت می کرد که بهترین ابزار تربیتی بود.
در مجموع باید گفت ایشان یکی از بهترین میوه ها و ثمرات حوزه های علمیه هستند که علاوه بر انجام وظیفه خود، خدمات بی نظیری نصیب شهر شد و الگویی مناسب برای امر تبلیغ دین هستند.
