به درک که دنیا رو هواست.
به درک که همه چیز مضخرفه.
امتحانا به درک.
نمره های مضخرف؛
معلمای تحقیر کننده؛
نرسیدن به رویاهامون؛
بغض؛
خوردن صدامون وقتی نیاز داریم جیغ بزنیم؛
همه به درک!
به درک که خونه درختی تو جنگل ندارم.
به درک که اینجام.
به درک که باید عین سگ جون بکنم تا به هدفم برسم.
همش به درک.
فقط بیا بخندیم.
بلند بلنداااا.
بلـــند.
طوری که انگار اولین بارمونه.
بیا بلند وسط خیابون قهقهه بزنیم.
اصلا مهم نیست مردم چی میگن.
یادته که؟
به درک!
اره شاید اوضاعمون بده و تنهای تنهاییم؛
ولی بیا فقط بخندیم.
با تمام وجود بخندیم.
انقدر بخندیم که خون بالا بیاریم.
کل خیابون پر خون بشه.
خیابونا همینطوریشم خونی هست!
بیا یکم دیگه قرمزش کنیم.
به هرحال که زیر باد کتکیم.
به هرحال که حالاحالاها چیزی درست نمیشه.
فقط بخند.
انقدری که بمیری.
بخند لعنتی!
