لطف بی منت

خواندم بیتی که :
«ویران شده را حوصله منت معمار نباشد
ویرانه مارا بگذارید که ویرانه بماند»
حقا که حق است این بیت
نداری جنبه بخشش یا لطف
نکن بر ما لطفا هیچ لطف
نه انکه ندانیم چه کردی و نفهمیم
خیر جانم
چو بفهمیم نخواهیم ز تویه مرد نامردی
درست است کردی لطفی بر ما
آیا غیر از این است که بودی مامور خدا و لطف خدا بود برتو؟
چو کاری برتو رسد تا کمک دگری باشی
بدان کمک است زسوی خدا به سوی تو
ای بنده در بند بدان این است رسم خدا تا یاد دهد پرواز را
زمانی که گرفتی دسته تهیدستی
گفتی لبیک بر خواسته مستمندی
ساختی مسکن برای مسکینی
کردی شاد دل های غم الودرا
بدان ای دوست شده ای دلداده یار
چه زیباست بندگی کردن و ازاد شدن از بند بردگی
آری خدا دوستت داشته است
ولی وای برتو ،وای بر تو
گر بجنبانی زبانت را به ناحق یا کنی حال دلی را با باد حنجره ات تلخ
بدان که چه گویی چه زمان
نرجان کس را و  نیازار خود را
گر کردی خطایی باز گرد اغوش خدای ما باز است هر زمان
او خدایی ، خدایی را خوب یاد دارد
ای کاش بندگی را بیاموزیم
عزیز کس نیست بیاموزد برتو عبد بودن را فقط گوش بیرونت را ببندو بشنو از دل
شنیدی حرف دل؟
دیدی که اوازش چه دلنشین است

به همان دل قسم که هرگز نکند تورا دور ز خدایت