خواندن ۲ دقیقه·۳ روز پیش

سبحان صادقی نیا مقاله داشتن جهانی بهتر

در دنیایی که هر روز خبرهای تلخ از جنگ، نابرابری، تغییرات اقلیمی و فاصله‌ی روزافزون میان انسان‌ها به گوش می‌رسد، پرسش بنیادین این است: آیا هنوز می‌توان به «جهانی بهتر» باور داشت؟ آیا آرمان‌شهر صرفاً خیال‌پردازی شاعرانه است یا می‌توان با اراده‌ی جمعی و انتخاب‌های آگاهانه، قدمی واقعی به سوی آن برداشت؟

این مقاله تلاشی است برای بازخوانی دوباره‌ی مفهوم «جهان بهتر»؛ نه به عنوان رویایی دست‌نیافتنی، بلکه به مثابه پروژه‌ای ممکن که از همین امروز و از همین‌جا آغاز می‌شود. جهانی بهتر پیش‌شرطش انسان‌های بهتر نیست؛ اتفاقاً انسان‌های معمولی با انتخاب‌های اخلاقی‌تر، مسئولیت‌پذیرتر و همدلانه‌ترند که جهان را دگرگون می‌کنند.

ما در عصری زندگی می‌کنیم که فناوری مرزهای جغرافیایی را درهم شکسته، اما دیوارهای ذهنی و فرهنگی را بلندتر کرده است. در این میان، سه مؤلفه بیش از همیشه اهمیت یافته: آگاهی، هم‌افزایی و عمل کوچک اما مداوم. آگاهی یعنی دیدن ریشه‌های واقعی مشکلات به جای غرق شدن در علائم آن‌ها؛ هم‌افزایی یعنی درک این حقیقت که هیچ‌کس به تنهایی نمی‌تواند جهان را نجات دهد، اما همه با هم می‌توانیم؛ و عمل کوچک اما مداوم یعنی پذیرش این که حتی روشن کردن یک شمع در تاریکی، بهتر از نفرین کردن ظلمت است.

در صفحات این نوشتار، ابتدا به مهم‌ترین چالش‌های پیش روی بشریت امروز پرداخته‌ام: از بحران محیط زیست و شکاف طبقاتی گرفته تا فروپاشی اعتماد اجتماعی و معنوی. سپس راهکارهایی عملی و در عین حال آرمان‌گرا پیشنهاد کرده‌ام؛ راهکارهایی که نه در اتاق‌های فکر قدرت، بلکه در کوچه و مدرسه و خانه‌ی هر یک از ما قابل اجراست. آموزش همدلانه، مصرف مسئولانه، مشارکت مدنی واقعی، احیای گفت‌وگوی بین‌نسلی و بین‌فرهنگی، و مهم‌تر از همه، بازسازی مفهوم «ما» به جای «من» از جمله این راهکارهاست.

جهان بهتر یک مقصد نیست؛ یک جهت است. جهت‌گیری‌ای که هر روز با انتخاب‌های ما تقویت یا تضعیف می‌شود. این مقاله دعوتی است به همه‌ی ما: به جای انتظار برای قهرمانان نجات‌بخش، خودمان قهرمان داستان زندگی‌مان شویم. شاید نتوانیم همه چیز را تغییر دهیم، اما قطعاً می‌توانیم چیزی را تغییر دهیم؛ و همین «چیزی» کافی است تا زنجیره‌ی تغییر آغاز شود.

امیدوارم همراهی‌تان در خواندن این متن، آغازگر گفت‌وگویی باشد که فراتر از این صفحه ادامه پیدا کند؛ گفت‌وگویی برای ساختن جهانی که در آن هیچ کودکی از گرسنگی نخوابد، هیچ درختی به خاطر سود بیشتر قطع نشود و هیچ انسانی به خاطر تفاوت‌هایش طرد نگردد.

جهان بهتر، نه در آسمان‌ها، که در دستان ماست.

---