اکسیژن ساز قابل حمل و ویژگی های منحصر به فرد آن

اکسیژن ساز دستگاهی است که اکسیژن را از هوا تا غلظت ۹۵ درصد تولید می کند. این دستگاه برای اکسیژن درمانی بیماران مبتلا به بیماری های سیستم تنفسی، قلب و عروق خونی استفاده می شود. دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل یکی از چند گزینه دستگاه های کمک تنفسی پزشکی هستند. درک برخی از اصول اولیه آن به شما کمک می کند تا تعیین کنید که آیا این وسیله برای شما مفید است یا خیر.

یک متمرکز کننده اکسیژن قابل حمل چگونه است؟

دستگاه های اکسیژن ساز قابل حمل در اندازه ها، شکل ها و حتی رنگ های مختلف تولید می شوند. اما فراتر از این تفاوت های جزئی، متوجه خواهید شد که بسیاری از اکسیژن ساز های قابل حمل دارای اجزای مشابه هستند. بیشتر این دستگاه ها شامل یک صفحه تنظیمات هستند که در آن می توانید موارد زیر را پیدا کنید:

• یک سوئیچ روشن/خاموش که برق را به کار می اندازد
• دستگیره ای که سرعت جریان را با نسخه شما تنظیم می کند
• یک نشانگر هشدار، که به کاربر از قطع برق قریب الوقوع یا فوری هشدار می دهد
• همچنین بر روی دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل، فیلتر ورودی قابل تعویض را خواهید یافت که در بسیاری از موارد می توان آن را تمیز کرده و مجدداً در دستگاه قرار داد.
• معمولاً دو جک یا اتصالات اضافی روی دستگاه وجود دارد، از جمله:
• یک خروجی اکسیژن برای نازال بینی
• یک منبع تغذیه پلاگین، اگرچه بسیاری از دستگاه های قابل حمل دارای باتری های قابل شارژ نیز هستند.

یک دستگاه اکسیژن ساز پرتابل (قابل حمل) چگونه کار می کند؟

اکثر دستگاه‌ها شامل کتابچه ‌های راهنمای مفید و سایر اطلاعات نحوه استفاده برای راه‌اندازی و استفاده خاص آن هستند.

در اینجا نحوه عملکرد یک دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل آمده است:

• دستگاه هوا را از اطراف محیط جذب می کند
• اکسیژن در داخل دستگاه فشرده می شود
• نیتروژن هوا فیلتر می شود
• اکسیژن خالص از طریق لوله بینی (کانولا) یا ماسک استنشاق می شود

چه در اتاق نشیمن، چه در پارک و چه در هواپیما، دستگاه های اکسیژن ساز پرتابل می توانند به طور مداوم فرآیند اکسیژن درمانی را تکمیل کنند.

• چه مدت می توان از یک اکسیژن ساز قابل حمل استفاده کرد؟

اکثر متمرکز کننده های اکسیژن پرتابل بسته به دفعات استفاده و نگهداری از آن، حدود ۴ تا ۷ سال یا بیشتر دوام خواهند داشت.

• دستگاه های اکسیژن ساز پرتابل چقدر موثر هستند؟

تغلیظ کننده های اکسیژن قابل حمل مدرن (POCs) در بسیاری از شرایط به اندازه سایر دستگاه های اکسیژن رسانی موثر نشان داده شده اند. با این حال، نگرانی هایی وجود دارد که آنها در طول خواب، زمانی که تنفس کم عمق است، و در تعداد تنفس بسیار بالا مانند هنگام فعالیت بدنی موثر نیستند.

تفاوت اصلی اکسیژن سازهای پرتابل با ثابت

عملکرد دستگاه های اکسیژن ساز قابل حمل و ثابت یکسان است. هوای اتمسفر به داخل دستگاه مکیده می شود و از یک “الک” مولکولی (توپ های زئولیت) عبور می کند. در اینجا، اکسیژن از سایر گازهای هوا جدا می شود و غلظت آن به ۹۵٪ می رسد. علاوه بر این، اکسیژن از طریق لیوان مرطوب کننده با لوله های تنفسی – کانول های بینی یا ماسک های اکسیژن وارد دستگاه تنفسی بیمار می شود.

دو تفاوت اصلی بین دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل و ثابت وجود دارد.

• ابعاد: دستگاه های ثابت دارای حجم بزرگتر و با وزن ۱۸ تا ۲۷ کیلوگرم می باشند، بنابراین برای اکسیژن درمانی در خانه یا موسسات پزشکی استفاده می شوند. دستگاه های قابل حمل از نظر اندازه جمع و جور هستند، آنها را به عنوان یک کیف دستی بر روی شانه یا در یک کوله پشتی قرار می دهند و برای حرکت آزادانه در خانه یا هنگام مسافرت به واکر متصل می شوند. وزن دستگاه ها از ۸۰۰ گرم تا ۹ کیلوگرم است، بسته بندی اغلب اکسیژن ساز قابل حمل شامل یک کیف محافظ به شکل یک کیسه است. برخی از مدل ها برای جابجایی آسان دستگاه مجهز به چرخ دستی هستند.
• سرعت جریان اکسیژن: اکسیژن ساز های ثابت خروجی اکسیژن بالاتر از ۳ الی ۱۰ لیتر در دقیقه دارند. واحدهای قابل حمل ۱ الی ۵ لیتر در دقیقه اکسیژن را به بیمار می رسانند.

توجه داشته باشید! که دستگاه های قابل حمل نمی توانند به طور کامل جایگزین مدل های ثابت شوند.

چگونه می توان اکسیژن ساز قابل حمل خود را انتخاب کرد؟

به هنگام انتخاب یک دستگاه، به پارامترهای اصلی زیر دقت کنید:

1. میزان تولید اکسیژن در دقیقه
2. عمر باتری دستگاه
3. تعداد و نوع فیلترها
4. سطح سر و صدا
5. تجهیزات همراه دستگاه

وزن و ابعاد دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل بر تحرک بیمار تأثیر می گذارد، هر چه دستگاه سبک تر و فشرده تر باشد، استفاده از آن در خارج از خانه آسان تر است.