امروزه ظروف شیشه ای برای هفت سین یکی از بهترین و پرکاربردترین وسیلهٔ بسته‌بندی و نگهداری در خدمت انسان است. شاید بتوان گفت زندگی انسان بدون این جارها با مشکلات فراوانی روبرو خواهد شد. شاید کمی اغراق آمیز به نظر آید اما بدون استفاده از این جارهای شیشه ای و پلاستیکی و غیره امکان نگهداری از عسل، مربا، ترشیجات و خیارشور در آشپزخانه و بسیاری از مواد غذایی دیگر به این سهولت امکان‌پذیر نخواهد بود.
انسانها از دیرباز برای نگهداری مواد غذایی از ظروف سفالی استفاده می‌کردند. این ظروف شیشه ای برای هفت اشکال متفاوتی داشت و برای بستن درب آنها پی حیوانات یا موم زنبور عسل به کار برده می‌شد. باستان‌شناسان معتقدند که سومری‌ها در هزارهٔ سوم قبل از میلاد با شیشه آشنا شدند. رومن کریشمن ظروف شیشه ای زیادی از معبد چغازنبیل حفاری کرده است.
گروهی عقیده دارند که شیشه‌گری زیر مجموعهٔ کوزه‌گری است که قدمت آن به 7000 سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد. اما باز هم زمان دقیقی از اینکه انسان از چه زمانی شروع به نگهداری مواد غذایی در ظروف شیشه ای کرده‌اند دردست نیست.
با این وجود تا قبل از سال 1858 میلادی انسانها در کلیه مکانها از شیشه برای نگهداری مواد غذایی استفاده می‌کردند. آنها کماکان برای بستن دربها از روش‌های سنتی بهره می‌بردند. سرانجام در آن سال شخصی به نام میسن (john mason) در نیویورک‌سیتی آمریکا ماشینی اختراع کرد که می‌توانست ظروف شیشه ای را به نحوی دندانه‌دار کند که آن را برای بستن درپوش‌های پیچی (screwed-on lids) سازگار نماید.
از آن پس ظروف شیشه ای برای هفت جار با درب‌هایی از جنس روی که یک حلقهٔ پلاستیکی دورش قرار داشت به بازار عرضه شد. حلقهٔ پلاستیکی تعبیه شده روی درب مانع از عبور مایعات و هوا به داخل شیشه و بالعکس می شد. از آن پس استفادهٔ گسترده از جارهای میسن در آمریکا و بعد در اروپا و سرتاسر جهان جهت بسته‌بندی تجاری مواد غذایی گسترش پیدا کرد.
در همان زمان در شهر بوفالو در نیویورک‌سیتی ویلیام کارلوس بال و برادرانش لوییز، لورنزو، فرانک، ادموند، بورک، جورج و الکساندر در تجارت تولید جارهای حلبی پوشیده شده با چوب برای نگهداری روغن و پی حیوانات و رنگ در حال فعالیت بودند.
درسال 1883 برادران بال روش خود را از تولید جارهای حلبی پوشیده شده با چوب به جارهای شیشه ای به تقلید از میسن تغییر دادند و در سال 1866 شیشه های جار برای نگهداری میوه ها و کمپوتها را طراحی کردند و برای بستن ظروف شیشه ای برای هفت شیشه ای از تکنیک میسن که دندانه دار کردن شیشه ها با دستگاه خاص بود استفاده نمودند.
پس از آنکه کمپانی برادران بال دچارحریق شد آنها تجارت خود را از بوفالو در نیویورک به ایالت ایندیانا منتقل کردند. زیرا در آن سالها به خاطر کشف گاز در آن ایالت می‌توانستند از کوره‌های بزرگ با حرارت بالا برای تولید انبوه شیشه استفاده کنند.
این فرایند باعث شد در مدت کوتاهی نگهداری از میوه و کمپوت در جارهای شیشه ای در تمام ایالات آمریکا و اروپا به شدت رواج پیدا کند. این فرآیند رو به رشد توسط کمپانی کر تکمیل و به یک تجارت جهانی تبدیل شد.
