مولای ما علی فرمود: آن كس كه قدر خود را نشناسد هلاک می‌شود.
یه سوالی که تو ذهن همه‌ی ما انسان‌ها هست، اینه که واقعا قدر انسان چقدره؟ آدمی زاد تا کجا میتونه بالا بره؟
من به عنوان یه مسلمون، جواب این سوال رو تو قرآن پیدا کردم و میخوام بهتون بگم قدر انسان از نظر قرآن چقدره و اینکه چرا انسان، از همه‌ی مخلوقات خدا بالاتره و اشرف مخلوقاته!
وقتی خدا، آدم رو خواست خلق کنه و اون رو خلیفه خودش بر روی زمین قرار بده، فرشته‌ها اعتراض کردن که خدایا، میخوای موجودی خلق کنی که فساد و خون‌ریزی می‌کنه؟ خدا بهشون گفت: من چیزی میدونم که شما نمی‌دونید.
و تمام اسماء رو به آدم یاد داد.
و اینجا بود که فرشته‌ها امر شدند به سجده کردن بر انسان، چون هیچ موجودی نبود که بتونه اسما خدا رو حمل کنه...
این اسماء، امانت خداست که بر دوش انسان‌ها قرار داده شده.
با تسامح میشه گفت که اسماء، همون صفات خدا هستند؛ پس انسان تنها موجودیه که میتونه دارای صفات خدایی بشه و جانشین خدا باشه.
جانشین خدا، باید شبیه‌ترین کس به خدا باشه، و این موجود، کسی نیست جز انسان...
آیه‌ای در قرآن هست که ادعای منو ثابت می‌کنه، آیه‌ای که به آیه امانت معروفه.
خدا می‌فرماید: إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ ۖ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا
یقیناً ما امانت را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم و آنها از به عهده گرفتنش امتناع ورزیدند و از آن ترسیدند، و انسان آن را پذیرفت بی تردید او بسیار ستمکار، و بسیار نادان است.
خدا در اینجا میگه امانتی رو بر دوش انسان قرار دادم که هیچ موجودی قادر به قبول کردن و پذیرفتنش نبود، به جز انسان.
و چون اکثر انسان‌ها، به این مقام بالایی که خدا بهشون داده، توجه ندارن، خدا خطاب به انسان‌ها میگه که شما بسیار جاهل و ستمکارید(چون قدر خودتون رو نمی‌دونید...)
با این توضیحاتی که دادم، معنی کلام امام صادق علیه‌السلام هم روشن میشه که فرمود: باطن عبودیت، ربوبیته..
خلاصه که به قول علامه حسن زاده: ای انسان، تمام انبیا و اولیا اومدن که بگن خودت رو ارزان نفروش، تو در این عالم، بالاتر از هرچیزی هستی.
ولی خب، باید حرکت کرد و به اسماء رسید، و این راهی است سخت و دشوار، اونایی که تمام عمرشون در حرکت بودند به سمت این کمال، آه‌شون بلنده که آه از طولانی بودن راه و کمبود توشه.
*همه‌ی این حرفا رو از علامه سیدمحمدحسین طباطبایی و استاد يزدان‌پناه یادگرفتم.
