اینکه انسان ها ذاتا می توانند انتخابگر های بهتری باشند؟ و یا انتخاب های درست و به موقع آنها محصول شرایط زندگی، آگاهی و سطح سواد آنهاست؟ سوال مهمی است.
هر کس در زندگی با موقعیت هایی روبروست که نمی داند تصمیم درست دقیقا چیست. بسیاری از تجار ثروتمند تحصیلات آنچنانی ندارند اما گاه چنان هوشمندانه تصمیمات اقتصادی درستی می گیرند که برخی از بزرگ ترین اقتصاددانان هم انگشت به دهان می مانند. بر عکس آن هستند افراد و مدیران درس خوانده ای که با یک انتخاب اشتباه عملا کار و کسب خود را به نابودی می کشانند.
پس اینکه مهارت انتخاب حاصل دانش است یا شم و دیدگاه درست یک جواب قاطع ندارد. اما همه افرادی که درست انتخاب می کنند در یک وجه مشترک هستند و آن تصمیم گیری در شرایط هوشیاری است. اینکه فرد در انتخاب هایش آزاد، آگاه و ملاحظه گر باشد می تواند ریسک تصمیمات و انتخاب های غلط را کاهش دهد. این آگاهی هم می تواند درونی و هم بیرونی باشد. کسی که به ناخودآگاه خود اعتماد دارد و می تواند ندای درونی اش را جدی بگیرد انتخاب هایش معمولا درست است حتی اگر اشتباهی هم در میان باشد می تواند با ابعاد و نتایج آن روبرو شود.
هشدارگر درونی اسمی است که کلی کوزو در کتابی تحت عنوان چگونه در هر موقعیتی انتخاب های درست داشته باشیم به آن اشاره می کند. این هشدار گر نوعی الهام درونی است که افراد را از پا گذاشتن در جاده های خطرناک محافظت می کند و آنها با اعتماد به درستی این ندای درونی تصمیمات خود را می گیرند. او به این مدل از انتخاب ها لقب انتخاب اصیل را داده است کاری که فارق از باید ها و نبایدهای بیرونی بر اساس خواست و میل درونی افراد گرفته می شود و کسی حقیقت خود را زیر پا نمی گذارد.
من می گویم ما در جامعه ای زندگی کرده ایم که برای سال ها این باید ها و نبایدهای سخت گیرانه اجتماعی دینی و سیاسی بوده که تصمیمات ما را ساخته قدرتی آنچنان سهمگین که از درون ما و ندای آن تقریبا چیزی باقی نگذاشته است. بسیاری از هم نسلان من تصمیماتی را گرفته اند که اغلب همسالان خود در آن زمان می گرفتند . ندای درونی و آروز ها از نظر بسیاری از ما خیالپردازی هایی بود که نباید جدی گرفته می شد.
