بی شک هر بازیگری دوست دارد اخرین اثرش در سینما،کاری ماندگار باشد. قطعا از قریبیانی که مدتها از سینما دور بوده و بعد از هفت سال قرار است با کار ابراهیم ایران به پرده نقره ای برگردد انتظار بازی ویژه و خاصی نمیرود.مخاطب انتظار دارد برای بار دیگر قریبیان گوزنها را اینبار فقط با گریم تغییر یافته مشاهده کند اما از همان پوستر فیلم و نگاه سرد و درمانده او میشود دریافت که خروج با اثار قبلی او فرق بسیار دارد.
داستان از ان قرار است که گروهی از کشاورزان بعد از ورود اب الوده به زمین هایشان تصمیم میگیرند برای مطالبه گری به دفتر رئیس جمهور وقت با تراکتور که نماد کشاورزان است سفر کنند.شخصیت اصلی فیلم رحمت نام دارد که مردی قابل احترام برای مردم عدل اباد و پدر شهید است.(از همان کلیشه های معروف حاتمی کیا !)فردی که جز زمین هایش و یک سَگ بیابان چیزی را ندارد و تصمیم میگیرد برای حفظ داشته هایش به هر دری بزند.به زعم من قریبیان در خروج توانسته برترین نقش کم دیالوگ تاریخ سینمای ایران را خلق کند(البته نباید از هدیه تهرانی در بی‌همه‌چیز هم غافل شد !)،بازی که هیچ نقطه ضعفی در ان دیده نمیشود.او اما در ارتباط با مخاطب هم کاملا موفق است و وقتی سیگار را با دو انگشت میگیرد و شروع به پُک زدن میکند فردی که سیگاری هم نیست تصمیم میگیرد برای یکبار هم که شده ان را امتحان کند ! کسی که با نگاهش رنج و خستگی را به مخاطب القا میکند. در سکانس اخر نیز میمیک صورت او یک درس بازیگری است،جایی که به خوبی میشود غربت و غریبی را از حس او دریافت کرد.او قبل از باز یدر خروج برای مخاطب در دسته بازیگرانی مثل پرویز پرستویی قرار می‌گرفت. بازیگرانی که در انتقال احساس و نیت خود بیش از حد لزوم دست و دلباز بودند. چشمانشان، همدردی تماشاگر را طلب می‌کرد و می‌خواست که طرف او باشیم.قریبیان اما در اوج خداحافظی کرد و نقشی معترض را به نحوی اجرا کرد که تا سالها در ذهن بیننده بماند. Ar.18
