من احساس می کنم هنوز یه دختر بچه در من زندگی می کنه وقتی خیابونو خالی می بینم با پسرم تو کوچه شروع به دویدن می کنم وقتی لب دریا میرم باهاش تا جایی که بتونه میرم میوفتم دنبال خرچنگا و صدف جمع می کنم، از درخت گردوی توی حیاط بالا میرم و براش گردو می کَنم وقتی پارک میبرمش میرم باهاش تاب بازی می کنم وقتی کتاب داستانش رو میاره بخونه بعد از خوندنش یه داستان میخونم موقع رنگ امیزی نقاشیاش کمکش می کنم وقتی میبرمش مدرسه حس می کنم خودم دوباره دارم میرم دبستان نصف راه کوله شو رو دوشم میندازم باهاش تو راه یواشکی لی لی بازی می کنم.باهم کارتون باب اسفنجی نگاه می کنم. وقتی تو حیاط میره گل بازی منم کنارش میشنم و شکلای جورواجور درست میکنم و هزار تا چیز دیگه ولی فقط وقتایی که کسی نیست و خلوته چون ادما راحت همدیگرو را قضاوت می کنن.به نظر من آدما قبل از این زن یا شوهر یا مادر یا پدر باشن آدم هستن. آدم یه شخص که یه سری چیزا را دوست داره یا به یه سری چیزا اعتقاد داره یا نداره. متاسفانه توی دنیا آدما مجبورن بنا به قوانین غلط نابرابری هایی که وجود داره و حتی حرف و حدیث مردم بعصی اشتباه رو ادامه بدن و از خودش و همه اون شخص خاص بودن خودش بگذرن تا توی اجتماع انگشت نما نباشن.که بتونه یه زن خوب باشه یه مادر خوب یا یه شوهر و مرد خوب البته اون آدم هیچوقت راضی نیست. چرا؟ چون داره با یه نقاب زندگی میکنه؛ نقابی که مجبوره صبح به صبح به صورت بزاره و شب به شب وقتی خودش با خودش خلوت میکنه از صورتش برداره من اینجور زندگی رو دوست ندارم ولی منم مجبورم نقاب خودمو داشته باشم نقاب یه خانم موقر متین بدون هیچ شیطنت و قایمکی یا یواشکی، ولی گاهی آدما یک نفرو پیدا میکنن که میتونن خیلی راحت پیشش اون نقاب رو بر دارن و خود خود خودشون باشن ولی بازم گاهی مواقع مجبور به یواشکی بودن و دزدکی بودن هستن اگر که قوانین جوری چیده میشد که قبل از همه چیز به مَنیَتِ یه آدم احترام بزارن قبولش کنن و بعد قضاوتش کنن زندگی خیلی قشنگ میشد و اون وقته که هر آدمی بدون ترس از هر برچسبی راحت میتونه زندگی کنه نه زندگی به معنای فقط نفس کشیدن بلکه واقعا زندگی به معنای واقعی کلمه.
