تمامی دینم به دنیای فانی
شراره عشقی که شد زندگانی
به یاد یاری خوشا قطره اشکی
به سوز عشقی خوشا زندگانی
کاش ما آدما مثل لاک پشتا یا حلزونا یه لاک واسه خودمون داشتیم یه لاکی که سرمونو تا ابد توش نگه داریم و از همون آرامش نسبی که داریم لذت ببریم.
حس میکنم بزرگترین اشتباه ما آدما اینه که سرمونو از لاکمون بیرون میاریم و این شاید برای ارضای نیاز اجتماعی بودنمونه که در ذات ما نهادینه شده ولی همین ارضای نیاز گاهی بزرگترین ضربه ها رو به ما میزنه،وقتی که از دل تنهاییمون میزنیم بیرون فک میکنیم که اون بیرون یه دنیای قشنگ و پر از گل و بلبل منتظرمونه ، وقتی که میزنیم بیرون و درگیر میشیم ،درگیر ادما اینقدر سرمون با بودنشون گرم میشه که یه لحظه فکر نمی کنیم بابا نبودنشون قراره چه بلایی سرمون بیاره...و امان از وقتی که میرن و دوباره می خوای برگردی به خودت و مثل لاکپشت سرتو تو لاک خودت کنی ولی،ولی دیگه نمیشه دیگه نمیتونی دیگه اون آرامشه نیست حتی نمیتونی یه گوشه از ذهنت یه جای آروم برای تسلی خودت پیدا کنی تا بتونی دوباره سر پا بشی و جز خودت هیچ کس نمیدونه پشت این ظاهر آروم چه جنگ و چه تنش و اضطرابی و رو داری تحمل میکنی تا خودتو دوباره بسازی از من به شما نصیحت اگه تونستید و ساختید تا آدم درست پیدا نکردید تا آدمی رو پیدا نکردید که پای همه چیز بمونه و از زیر بار مسئولیت شونه خالی نکنه، تا آدمی رو پیدا نکردید که حتی تو لحظه هایی که نیست فکر کنید مثل یه کوه پشتتونه نه اینکه بودنش با نبودنش فرقی نداشته باشه و شما توی تنهایی عمیق خودتون دست و پا بزنید و اونم تو هپروت خودش، از لاکتون بیرون نیاید چون تا ابد تنها موندن با همون آرامش نسبی هزار بار بهتر از با آدم اشتباه بودنه...
