همه ی ما، مادرهایی که بچه مدرسهای داریم به خاطر همه گیری کرونا مجبور شدیم آموزش و درس بچه هامون رو خودمون به عهده بگیریم، و به قول معروف از کلاس اول دوباره پایه مون را قوی کنیم بیایم بالا. پسر من کلاس دوم هست و تکلیف مدرسه اش این بود که برای هر یک از حروف الفبا 5 مثال بنویسه. برای تمام حروف مثال زدم تا رسیدم به حرف(ز) بهش گفتم بنویس زن، زندگی، آزادی، سوزن و زندان بعد از انجام تکالیف پسرم به کلمه هایی که گفتم فکر کردم زن، زندگی، آزادی چه کلمات قشنگی با شنیدنش آدم لذت میبره انگار واقعا این کلمات پشت سر هم یک زندگی ایده آل رو به تصویر میکشن. یکم دقت کردم به کلمات زن و زندان نمی دونم شما هم دقت کردید یا نه زندان با اضافه شدن دو کلمه زن+دان ساخته شده انگار که زن و زندان توی ادبیات ما به هم خیلی نزیک هستند و به صورت غیر مستقیم به ما زن ها میگه اگر بخواهید بدانید و آگاه شوید زندگی را برایتان زندان می کنیم. اصلا چه معنی که زن بداند، چه معنی که صدای زن شنیده شود و یا در اجتماع حضور داشته باشد اگر بخواهی بدانی و برای این دانستن به مدرسه بروید ما مدرسه را بمب باران شیمیایی می کنیم شاید از ترس جانتان پستوهای خانه و آشپزی و سوزن دوزی را به حضور در اجتماع ترجیح دهید! کاری میکنیم که حتی در تنهایی خود و در مکان های که به صلاح دید ما به صورت جداگانه و تفکیکی مثل مدرسه یا خوابگاه دانشجویی نیز امنیت نداشته باشید. اما این افراد این جریان فکری عهد دقیانوس خبر از شجاعت زنان امروز ندارد. خبر از اینکه دیگر از هیچ پونس وسط پیشانی یا تیر میان سینه یا سر نمی ترسد. زن امروزی خواهان حق پایمال شده خویش در طی این سالیان دراز است و امروز به جز به دست آوردن حقوقش چیزی او را آرام نمی کند. هیچ کادو یا هدیه ای به او این اطمینان خاطر را نمیدهد که تو نیز مانند یک مرد برای این جامعه مهم و الزامی هستی. روزی که یک زن در اجتماع از تمام حقوق زن بودنش بهرمند بشه و بدون ترس از بسیاری از تابو ها در جامعه قدم بذاره بدون ترس از دیده شدن موهاش یا اندامش یا صدای دل انگیز آوازش که دنیا را خیلی زیباتر برای زیستن میکنه و البته بتونه به تنهایی و برای خودش، آینده و هدفش تصمیم بگیرد اون روز، روز واقعی ما زن هاست. به امید روزی که صدای زن بدون هیچ سانسوری در تمام دنیا شنیده بشه.
