بایدبه خواهرم بگویم که نبایداشتباه کند،میدانم حرف درستی نیست اما ما زندگانیمان پراز اشتباه است اصلاانگاربرروی کوهی از اشتباهات بناشده است.هیچ یک ازما طاقت وتوان یک اشتباه جدید را نداریم یعنی من این گونه فکر می کنم اما نمیدانم که چگونه است که هربارترکش اشتباهات ازکنارمان عبور می کندوماهمچنان ایستاده ایم.
نمیدانم دقیقاازچه سنی من به این نتیجه رسیدم که نبایداشتباه کنم که کسی تحمل بار اشتباهات من رانداردشایدکه به همین دلیل بودکه آرام قدم برداشتم ،دور ایستادم، دیرتصمیم گرفتم،کم دیده شدم وبه قول دیگران منزوی شدم.امانه،شایدنباید بگویم،شایدکه اومثل من شود،نه او مثل نشود بایدمن بهتری شود.
میدانی یکبار اشتباهی کردم نه آن قدربزرگ که فکرکنی ها،نه،فقط یادم رفت چیزی رابگویم مثلا یادم رفت که بگویم بادوستم بیرون می روم، از قصد نبود هافقط مابین شلوغی هاازخاطر بردم وبه خیال اینکه میدانندباخیال راحت رفتم اماچنان اشتباهم بزرگ نمودکه هنوز از تصورش دلم می گیرد وآن روز مدام به خودم گفتم خدا لعنتت کنداما در دلم کسی می گفت میدانی همه ازتو میخواهند خوب باشی اصلاازبس خوب بوده ای،خوب بودن را شغلت میدانندکه وای اگر شغلت را به خوبی انجام ندهی،وای.
