زمانی که کودکان لکنت می کنند می توانند به شیوه های متفاوتی این کار را انجام دهند. آنها می توانند میزان زیادی تنش فیزیکی را نشان دهند. یا می توانند با تنش کمتری لکنت کنند. هرچه تنش بیشتری در حین لکنت نشان می دهند وقفه های بیشتری را در ارتباط تجربه می کنند.
لکنت ” آسان تر ” ارتباط را کمتر تحت تاثیر قرار می دهد.
بنابراین علاوه بر اینکه درمانگران به کودکان کمک می کنند که یاد بگیرند راحت تر صحبت کنند. می توانند به آنها کمک کنند تا با راحت تر لکنت کردن ارتباطشان را بهبود بخشند.
حتی اگر کودکان از اینکه در حین لکنت به صورت فیزیکی تنش دارند آگاه باشند ، به خصوص در حین کشیده گویی یا قفل ها . ممکن است متوجه نشوند که چگونه تنش بوجود می آید. مثلا کدامیک از عضلات درگیر هستند. و چگونه آنها می توانند تنش را حین صحبت کردن کاهش دهند.
والدین و درمانگران ممکن است به آنها گفته باشند که عضلاتشان را ” آرام ” سازند. اما ممکن است کودکان علیرغم فهم این موضوع در عمل نتوانند این کار را انجام دهند.
بعضی از کودکان عضلات فک را منقبض می کنند. در حالیکه سایرین عضلات حنجره را منقبض می کنند. و عده ای عضلات تنفسی شان را منقبض می کنند. آنها ممکن است سایر رفتارهایی نظیر حرکات چشم ، جمع کردن لب ها و سایر حرکات تنش فیزیکی را بروز دهند.
یک راه برای یادگیری اینکه چگونه لکنت می کنند ” شناسایی ” لحظه لکنت و توضیح آنچه با دهان ، گلو یا مکانیزم تنفسی وقتی لکنت می کنند ، انجام می دهند است.
برای کمک به آنها برای انجام این کار، کودکان می توانند خودشان را در حین لکنت کردن با استفاده از آینه یا ضبط ویدیویی ببینید. یا می توانند لکنتشان را با استفاده از ” لکنت کاذب ” تقلید کنند.
بعد از یادگیری در مورد ” ماشین گفتار ” ، کودکان می توانند بحث کنند که چگونه بخش های ماشین گفتار در حین گفتار روان با یکدیگر کار می کنند. و چگونه در حین گفتار دارای لکنت در تقابل با یکدیگر منقبض می شوند.
وقتی کودکان لکنت می کنند معمولا در عضلات مورد استفاده برای تولید گفتار ( شامل عضلات تنفس ، آوااسزی و تولید ) تنس بدنی احساس می کنند. هرچه قدر بیشتر برای گفتار تقلا می کنند این تنس بیشتر می شود. وقتی لکنت شروع می شود ، کودکان ممکن است متوجه شوند. که رهایی از لکنتی که در آن هستند سخت و سخت تر می شود. و احتمال اینکه بیشتر اتفاق بیفتد افزایش می یابد.
هنگامی که کودکان مدیریت این تنس فیزیکی را می آموزند می توانند شروع به تجربه یک کاهش کلی در میزان سفتی احساس شده رد مکانیزم تولید گفتار کنند. و در نتیجه به کاهش میزان لکنت کمک خواهد کرد.
از دیرباز ابزارهای کاهش تنس بدنی در طول لکنت راهکارهای “اصلاح لکنت” نامیده می شدند. در مقابل راهکارهای اصلاح لکنت ، راهکارهایی هستند که “اصلاح گفتار” نامیده می شوند. که به صورت مستقیم برای بهبود روانی گفتار مورد استفاده قرار می گیرند.
آموزش دادن راهکارهایی برای تغییر لکنت به کودکان مانند ایجاد یک تور ایمنی برای کمک به آنها در مواردی است که راهکارهای روانی آنها شکست می خورد. یا آنها خود را در موقعیتی می یابند که استفاده از راهکارهای روانی سخت تر است. یا اینکه با لکنتشان راحت هستند. و از راهکارهای روانتر صحبت کردن استفاده نمی کنند.
لینک های مرتبط با ” تغییر لکنت ” :
با ما در ارتباط باشید در :
