دیروزخبری تکان دهنده و تاسف آور شنیدم. فرزندِ جوان مادری هنرمند، معروف وموفق گفته بود که در سنین 10 تا 14 سالگی خود -زمانی که مادرش جوان و احتمالا بسیار پرمشغله بوده است- بارها مورد تعرض جنسی یکی از اقوام نزدیکشان قرار گرفته و دم برنیاورده است. رنج و عذاب، خشم و احساس عدم امنیتی که این کودک و چنین کودکانی تا پایان عمر خود تجربه می کنند ،به اندازه ای برای شخص من غریبانه، مظلومانه، هولناک و غیرقابل توصیف می نماید که در این مجال اصلا نمی خواهم و نمی توانم درباره ی آسیبها و عواقب روان شناختی این مساله برای قربانیان آن صحبت کنم. از بسترهای نامناسب فرهنگی و اجتماعی که موجد چنین اتفاقات شوم و نامبارکی می شوند هم می گذرم که حرف و درد در این زمینه بسیار است. اما نکته ای که مایلم حتما به خودم و به همه ی پدران و مادران یادآوری بشود این است که لزوما ضرورتی ندارد ما به عنوان والد، نقش مدرسه و معلم را هم برای کودکمان ایفا کنیم، وظیفه امان هم نیست که او را مدام از این کلاس به این کلاس بفرستیم و برای تهیه ی تغذیه ، پوشاک و تفریحات خاص و گران قیمت برای وی احیانا به زحمت بیفتیم، دغدغه های عجیب و غریب برای تامین جهیزیه ی آنچنانی و یا خرید خودرو و خانه برای آینده اش هم جزو مسئولیتها و وظایف اصلی ما به عنوان پدر و مادر نیست. اما چیزی که قطعا و حتما و بدون تردید وظیفه مان است و باید با تمام جان و دل و همه ی انرژی و توانمان در قبال آن احساس مسئولیت کنیم این است که در هر شرایطی مرجع امنی برای کودکانمان باشیم، برخی مهارتهای خودمراقبتی را به زبان ساده و کودکانه به آنها آموزش دهیم و اجازه ندهیم که دلبندانمان در کودکی به لحاظ روانشناختی چنین آسیبهای وحشتناکی را تجربه کنند. برای تحقق این امر لازم است پرستاری و مراقبت از کودکانمان را حدالامکان به کسی نسپاریم و اگر بنابه دلایلی واقعا قادر به پرستاری و مراقبت از آنها نیستیم در مورد مراقبین، پرستاران و کسانی که فرزند ما بخشی از اوقاتش را با آنها سپری می کند ،توجهی کامل، دقیق و حتی وسواس گونه داشته باشیم.
و اینکه لطفا بیایید نسبت به کودکان کار و طبقات محروم جامعه هم بی توجه نباشیم. به گمانم عزم ملی و احساس مسئولیت اجتماعی یکایک آحاد جامعه برای صیانت از بهداشت و سلامت روانی- عاطفی این کودکان معصوم ضرورت دارد.
