از وقتی که حافظه ام یاری می کنه تا همین الان، یکی از کارهایی که با بی میلی انجام میدم، برقرار کردن تماس تلفنیه! حالا میخواد مخاطبم غریبه باشه یا آشنا...
هر زمان هم خواستم به مناسبت های مختلف، پیام دادن رو به زنگ زدن ترجیح بدم، اغلب با این جملات مواجه شدم:
من تمام این حرف ها و برچسب ها رو تو دوران زندگیم شنیدم و همیشه هم جوابم این بوده که خب من راحت تر هستم که پیام بدم و زنگ نزنم اما متاسفانه کسی متوجه نمی شد که پشت این رفتارم یک دلیل ذاتی وجود داره نه یک دلیل غیر منطقی برای دوست نداشتن شخص مقابل. حتی خود من هم تا قبل از MBTI ، فکر می کردم فقط من اینطوری هستم.
درسته که یک جاهایی به اقتضای شرایط باید حتما زنگ بزنم و صحبت کنم اما اگر قرار به انتخاب باشه قطعا ترجیح میدم پیام بدم :)
اما روزی که فهمیدم به دلیل درونگراییم، این کار رو ترجیح میدم، انگار دنیا رو به من دادن و حالا دیگه میدونم اصلا هم عیب نیست و من کار اشتباهی انجام نمیدم که قرار باشه برچسب بخورم :)
درونگرا با پیام دادن قصد بی احترامی نداره، ترجیحش اینه صحبت نکنه و از پیام دادن برای ارتباط برقرار کردن استفاده کنه.
برونگرا بیشتر ترجیح میده زنگ بزنه.
پ ن: این یکی از تفاوت های درونگراها و برونگراها ست که خود من به شخصه، همیشه با این موضوع چالش داشتم اما الان دیگه خودمو سرزنش نمیکنم. و اگر همه این تفاوت ذاتی رو درک کنند مطمئنا خیلی از تنش ها و دلخوری ها میتونه برطرف شه.
شما کدوم رو ترجیح میدهید؟
زنگ زدن یا پیام دادن؟
اگر تجربه ای دارید خوشحال میشم برام بنویسید...
