پرده

هوس نوشتن کرده ام اما نمی دانم از چه چیز باید نوشت

دلم می خواهد انگونه بنویسم که گویی واژه ها ار اعماق وجودم برخاسته اند

دلم نمی خواهد بیگانه باشم ؛ با خودم ، با جهانی که به آن نگریسته ام

دلم می خواهد وقتی قلم و کاغذ هم را در آغوش می کشند جهانی که پس از آن متولد می شود

صرفا رویایی به دردنخور نباشد که تنها گاهی که از واقعی بودن جهان خودمان خسته می شویم

به آن پناه می بریم، جهانی باشد که در گوشه گوشه اطرافم آن را لمس کنم

خب البته خیال و تصور که چیز بدی نیست؛ اگر همه چیز قرار بود با خاکستری های واقعیت نقاشی شود جوری سیاه میشد که نمیشد به آن نگاه کرد اما رنگ ها که زیاد می شوند خاکستری و سیاه می شود و همه چیز را بهم می ریزد

جهان من پرده ای است که گاهی باید جمع شد و گاهی باز . نمی توان نبودش را تصور کرد اگر نیاز به درنگ داشته باشم از دور مرا در تاریکی نگاه می کند اما هر موقع نیاز به حرکت شد جمع می شود تا دریچه حرکت را پیدا کنم