مایکل فرومن، رئیس شورای روابط خارجی آمریکا، میگوید: «آمریکا نبرد تعیین قواعد اقتصادی جهان را به چین باخت.» برخلاف انتظارها، چین نهتنها به سمت آزادسازی اقتصادی نرفت، بلکه با سیاستهای مداخلهگرانه و ملیگرایانه، نظم اقتصادی جهان را بازتعریف کرد. یارانهها، محدودیتهای سرمایهگذاری خارجی و حمایت از صنایع داخلی، چین را به غول تولید خودروهای الکتریکی و فناوریهای پاک تبدیل کرد. حالا آمریکا هم بهجای تغییر چین، از مدل پکن پیروی میکند: حمایتگرایی، تعرفهها و سیاستهای صنعتی.
واشنگتن که دههها چین را به گشایش بازار و حذف یارانهها دعوت میکرد، حالا خود از همان ابزارها استفاده میکند. تعرفههای سنگین، محدودیت سرمایهگذاری و یارانههای کلان (مثل قانون تراشهها و کاهش تورم) نشان میدهد آمریکا به سبک چین عمل میکند.
موفقیت چین با فرمول خودش: چین با مداخلات دولتی، نه آزادسازی، در صنایعی مثل خودروهای برقی و انرژی پاک پیشتاز شد. این کشور حالا ۶۰٪ فروش جهانی خودروهای برقی و بیش از نیمی از تولید فولاد و آلومینیوم جهان را در دست دارد. در مقابل، آمریکا و اروپا با تعرفه و محدودیت، سعی در رقابت دارند اما هنوز عقباند.
آیندۀ رقابت با چین: آیا آمریکا میتواند با تقلید از چین، او را شکست دهد؟ پکن با توانایی بسیج سرمایه و سیاستهای بلندمدت، دست بالا را دارد. در آمریکا اما، سیاستهای صنعتی با چالشهای سیاسی و بیثباتی مواجهاند. تعرفههای ترامپ و بایدن، تورم و زیان شغلی به همراه داشته و شواهد نشان میدهد این راهبرد لزوماً تولید داخلی را تقویت نمیکند.
حقیقت تلخ: سرمایهداری دولتی ملیگرایانه چین حالا بر اقتصاد جهانی مسلط است. آمریکا، چه بخواهد چه نه، در زمین بازی پکن بازی میکند. در این نبرد، چین فعلاً برنده است.
