+ اگه تمام تلاشت رو بکنی که از اتفاقی که می‌ترسی و نمیخوای رخ بده جلوگیری کنی اما باز هم اون اتفاق بیافته چی کار میکنی؟ اون نقطه ای که حاضری تمام هستیت رو بدی تا اون اتفاق رخ نده. اما بر عکس تمام تلاش های تو باز هم اون اتفاق رخ میده.
_ خودت بگو. اگه اتفاق بیافته چی میشه؟
+داری مسخره ام میکنی؟! خوب معلومه، نابود میشی.
_نابود؟! چی نابود میشه؟ تو، دنیا یا چی؟ دنیا که سر جاشه تو هم که هنوز زنده ای و نابود نشدی.
+میفهمی چی میگی؟ اگه زنده باشم یعنی همه چی سر جاشه؟
_کی تعیین کرده چی کجا باشه که نگرانی سرجاش نباشه؟
عزیزت رو از دست میدی؟ دیگه نداریش و این برات عذاب آوره؟ توی یه تصادف قطع نخاع میشی و زمین گیر میشی؟ بچه ات سرطان میگیره و با دردش درد میکشی و..؟ خوب بعدش؟! کی گفته که نباید درد بکشی یا عذاب ببینی ؟ کی گفته که اگه اینها اتفاق بیافته دیگه چیزی سر جاش نیست؟ سر جاش چیه دقیقا؟
این نهایتِ چیزیه که بزرگ شدن به آدم یاد میده.
+چی ؟
_شناخت واقعیت. واقعیت همینه که میبینی، هم خوشی داره هم درد و تو واقعا خیلی جاها نمیتونی فراتر از واقعیت بری. قوی بودن همیشه توی جنگیدن نیست گاهی وقت ها توی پذیرشه. این که بپذیری با تمام تلاش هایی که میکنی ممکنه اوضاع اونجوری که تو میخوای پیش نره و این یه واقعیته. از این به بعد من برات میشم تمام اون چیز هایی که ازش می‌ترسی یا متنفری، تمام چیز هایی که میخوای ازشون فرار کنی. با این وضعیت میتونی توی چشمام زل بزنی و بمونی؟
+زل بزنم و بمونم که چی؟
_زل بزنی و بمونی چون باید زل بزنی و بمونی.
آدما همیشه برای وجود یه چیزی دنبال دلیلن غافل از اینکه هیچ دلیلی فراتر از وجود داشتن، وجود داشتن رو توضیح نمیده. آدم ها وجود دارن با تمام واقعیت هایی که ازشون فرارین چون باید باشن و باید تمام اون واقعیت ها و رنج ها و خوشی ها رو تجربه کنند.
+حالم ازت بهم میخوره.
_ میدونم. ولی اینجوری بهتره مگه نه؟
+آره ولی چرا؟
_چون اصیله، چون واقعیته. توی نبرد واقعیتِ تلخ و رویای شیرین، برد با واقعیت تلخه.
