گرگ تاسمانی پستانداری کیسه‌دار و گوشت‌خوار بومی جزیره تاسمانی، سرزمین اصلی استرالیا و پاپوآ گینه نو بود که در قرن بیستم منقرض شد. گرگ تاسمانی برخلاف حیواناتی همچون گرگ و ببر مهاجم نبود و نمی توانست همچون یک ببر انسان را از پا دربیاورد. این حیوان در تاریکی شب‌ها به شکار می‌رفت و اغلب از موجوداتی نظیر جوندگان و حیواناتی همچون کانگوروها تغذیه می‌کرد. ورود سگ ها به این سرزمین، شکار بی رویه، شیوع بیماری همچون هاری و تخریب زیستگاه از دلایل اصلی انقراض این حیوان بود.
آخرین گرگ تاسمانی شناخته شده در سال 1933 در جزیره ی تاسمانی زنده‌گیری شد و در سال 1936 در باغ وحش هوبرت جان سپرد. هرچند که دانشمندان سعی دارند با استفاده از DNA موجود در نمونه‌ای که از سال 1866 در الکل باقی‌مانده است این موجود را دوباره متولد کنند اما تا به حال موفق نبوده اند.
کواگا زیرگونه‌ای از گورخر دشتی بود که در حدود 120 سال پیش به صورت گله‌های عظیم در دشت‌های آفریقا به صورت ازادانه می زیست و شباهت زیادی به گورخر معمولی داشت با این تفاوت که کواگا راه های کمتری بر روی پوست خود داشت و قسمت کمر به پایین بدن انها فاقد راه راه سیاه رنگ بود و انها را همانند اسب جلوه می‌داد.
کواگاهای زیادی برای بهره‌گیری از گوشت و پوستشان شکار و کشته شدند تا حدی که به مرز انقراض رسیدند تا اینکه در دهه ی 1830 کوآگاها را از آفریقا به اروپا بردند و با رام کردن از آن‌ها برای کشیدن کالسکه بهره می‌گرفتند.
آخرین کوآگا وحشی در سال 1878 در باغ وحش آمستردام هلند جان سپرد و نسل این حیوان منقرض شد. در چند سال گذشته دانشمندان سعی دارند گورخرهایی با نقش و نگاره‌های مشابه کوآگا پرورش دهند تا شاید کوآگاها روزی به آفریقا بازگردند.
ببر مازندران با نام‌های دیگری همچون ببر خزر، ببرِ ایرانی، ببرِ هیرکانی و ببر تورانی یکی از زیرگونه‌های ببر بود که در ناحیه گسترده‌ای از غرب چین تا سواحل دریای سیاه شامل آسیای میانه، قفقاز و شمال ایران زندگی می‌کرد و حدود نیم قرن پیش در ایران منقرض شد.
تخریب زیستگاه، شکار بی‌رویه و مسموم کردن لاشه‌ی حیواناتی که ببرها از آن تغذیه میکردند از جمله مهمترین دلایل انقراض همیشگی این حیوان در دهه‌ی 1330 در ایران عنوان شده است. شواهد حاکی از آن است که آخرین ببر مازندران در پارک ملی گلستان شکار شد. متاسفانه حتی یک نمونه هم از این جانور نه‌تنها در نیزارها و بوته‌زارهای مناطق جنگلی خزر بلکه حتی در باغ‌وحش‌های سرتاسر جهان باقی نمانده است.
محققانی با حمایت صندوق جهانی حیات‌وحش می‌خواهند با استفاده از ببر سیبری و خویشاوند نزدیکش، ببر مازندران را به زندگی بازگردانند.
در خارج از ایران نیز روسیه ناحیه هایی شامل بخشی از روسیه، مغولستان، قزاقستان، افغانستان و دیگر کشورهای آسیای میانه را مسکونی کرد و به همین خاطر بخش‌های جنگلی این نواحی به سرعت تبدیل به زمین کشاورزی شد. همین امر باعث نزدیک شدن انسان ها به زیستگاه این حیوان شد و در این میان شکارچیان برای تفریح شروع به شکار این حیوان کردند. نظامیان نیز با هدف تفریح و آموزش تعداد زیادی از این حیوان را شکار و از بین بردند. تعداد زیادی از گراز‌های منطقه هم که طعمه این حیوان بودند در اوائل قرن بیستم به دلیل بیماری، شکار و حوادث طبیعی از بین رفتند.
کرگدن سیاه غربی نام یک زیرگونه از گونه کرگدن سیاه است که حدود 7 تا 8 میلیون سال پیش تا سال 2006 در افریقا می زیستند. هرچند که بین سال های 1970 تا 1992 جمعیت این گونه تا 96 درصد کاهش پیدا کرد و در نهایت در سال 2006 اتحادیه بین‌المللی حفاظت از محیط زیست IUCN کرگدن سیاه غربی را به لیست حیوانات منقرض شده اضافه کرد. از مهمترین دلایل انقراض این حیوان تخریب زیستگاه بخاطر کشاورزی و شکار بیش از حد انها بخاطر تجارت شاخ هایشان بود
شیر دریایی ژاپنی نام یک گونه از سرده فزون‌تاج است که در سال 1970 منقرض شده اند. بیش از سه هزار شیر دریایی ژاپنی در طول قرن بیستم بخاطر تجارت پوست (در کل قسمت های مصرفی بدنشان) و استفاده در سیرک شکار و اسیر شدند. البته زیست شناسان دریایی، جنگ جهانی دوم را مقصر اصلی نابودی زیستگاه طبیعی این شیر دریایی می‌دانند.
والابی دم سوزنی کرس سنت نام یک گونه منقرض‌شده از سرده والابی دم‌سوزنی از مارپیال (حدودا) با وزن 3.5 kg بودند که در چمنزارها و بوته زارها و مناطق جنگلی جنوب غربی و مرکزی استرالیا می زیستند. والابی ها عادت های همچون خرگوش داشتند و با شندیدن کوچکترین صدا فرار میکردند اما بخاطر اندامی که داشتند سریع دویدن برای انها بسیار مشکل بود و به راحتی شکار حیوانات دیگر (روباه قرمز) و انسان ها می شدند. بسیاری از والابی ها توسط مهاجران جنوب غربی استرالیا برای تهیه ی غذا شکار شدند تا حدی که این گونه در سال 1956 منقرض شد.
گوام حیوانی کوچک حدود 15 سانتی متر شبیه به خفاش بود که از میوه ها و گل ها و برگ درختان تغذیه می کرد و از نظر ظاهری بسیار شبیه به روباه بود و در گوام جزیره ی ماریانا می زیست. این حیوان به دلیل تغییر زیستگاه و شکار بیش از حد توسط انسان ها (برای تهیه غذا ) و حیواناتی همچون مار های درختی در سال 1968 منقرض شد.
سمندر دریاچه یوونان یک گونه منقرض‌شده از سرده سمندرک‌های آتش‌دل است. این سمندر ها در نزدیکی دریاچه ها و چشمه های اب های شیرین یوونان چین می زیستند که به دلیل الودگی اب، تخریب زیستگاه، پرورش گونه های ماهی متنوع، اردک و … در سال 1979 از بین رفته و دیگر مشاهده نشدند و به لیست حیوانات منقرض شده اضافه شدند.
قورباغه طلایی اب شیرین در سال 1966 در منطقه جنگلی کوچکی در کاستاریکا کشف شدند و حدودا 5 سانتی متر عرض داشتند. این گونه به دلیل تغییرات اب و هوا ، گرم شدن زمین و الودگی اب توسط انسان ها در سال 1989 منقرض شد.
لاک پشت پینتا ، گونه ای از لاک پشت گالاپاگوس بومی جزیره Pinta اکوادور بود که آخرین نوع ان تقریباً یک قرن عمر داشت و در ژوئن 2012 در پارک ملی گالاپاگوس درگذشت. با مرگ اخرین لاک پشت پینتا نسل این لاک پشت نیز منقرض شد. دلایل اصلی منقرض شدن این حیوان شکار بیش از حد توسط تجار، کاوشگران و دریا نوردان بود. این لاک پشتان توسط دریانوردان قرن نوزدهم برای تهیه غذا در کشتی شکار می شدند و ماهیگیران قرن بیستم نیز به حدی به شکار انها ادامه دادند که این امر باعث کاهش و انقراض انها شد.
اهوی شامبورگ اهوی بومی تایلند بود که در سال 1938 منقرض شد. دلیل نام المانی شومبورگ اسم گذاری این حیوان طبق نام کاشف این گونه بوده است. دلیل انقراض این حیوان شکار بیش از حد توسط انسان ها، ببرها، پلنگ های بومی و همچنین از بین بردن محل زندگی این حیوان همچون چمنزارها و باتلاق ها به دلیل کشت برنج بود. تنها چیزی که از این حیوان باقی مانده است یک سر خشک شده در موزه تاریخ طبیعی پاریس است. هرچند که ادعا می شود این حیوان هنوز منقرض نشده است اما کسی نتوانسته است ثابت کند. اهوی شومبورگ در سال 2006 به طور رسمی در لیست حیوانات منقرض شده ی IUCN قرار گرفت.
ببرهای جاوه دومین ببرهای کوچک دنیا بودند که تا سال 1982 میلادی در جزیره ی جاوه کشور اندونزی زندگی میکردند. در قرن نوزده با پیشرفت اندونزی تعداد زیادی از این ببرها با از بین رفتن زیستگاهشان به دلیل توسعه کشاورزی از بین رفتند. تعداد زیاد دیگری نیز توسط بومیان و شکارچیان شکار می شدند تا حدی که در دهه‌ی 1950 تنها 20 ببر جاوه در دنیا باقی مانده بود. طبق نظرات مختلف اخرین ببر جاوه در سال 1980 مشاهده شده است اما دقیقا مشخص نیست با این حال این حیوان همراه با ببر بالی در سال 2003 در لیست حیوانت منقرض شده IUCN قرار گرفت.
