یادم است در کلاس آیین نامه رانندگی استاد گفت: اولین قربانی تصادف اتومبیلی فردی به نام درویش خان بود که یک موسیقی دان بود.
ولی آیا درویش خان فقط «یک موسیقی دان» بود؟ به نظر من که نه. کافی است به یکی از قطعات او که در حدود ۱۰۰ سال پیش ساخته شده‌است گوش دهید:
قطعه‌ی «پلکا» را از این لینک بشنوید مثلا
تسلط کامل درویش خان بر دستگاه‌های موسیقی ایرانی و ترکیب بی‌نقص آن‌ها در قطعاتی بلند و بعضا پیچیده، هنوز هم بعد از گذشت قریب به صد سال بی‌بدیل و نو است!
البته در لینک بالا هنرمندی فرامرز پایور در رهبری گروهی که به عنوان اولین ارکستر موسیقی سنتی ایرانی شناخته می‌شود، ارزش قطعه را دوچندان کرده است؛ طوری که آدم را یاد سمفونی‌های فاخر موسیقی کلاسیک غربی (سمفونی‌های موتزارت و بتهوون و ...) می‌اندازد، که همانطور که اشاره شد هنوز هم بی‌نظیر است.
تجربه‌ی اندک هنرآموزی تار استواری و شکوه قطعات دروی خان را به من ثابت کرد. خوشبخانه از زندگی این نابغه‌ی کمتر شناخته شده انیمیشنی در حال ساخت است:
انیمیشن «سیم ششم» به کارگردانی علی عظیمی
ولی آن چیز که ناراحت‌کننده بود، این بود که فردی ساز درویش خان را روایت کرده بود که شیوه‌ای کاملا متفاوت با درویش خان دارد و ناراحت کننده‌تر اینکه حرکات درویش خان در انمیشین، همه از ژست‌های آن فرد برداشت شده‌است.
اعتراض به علی قمصری: اینکه تار درویش خان نیست
