در این ایام دقت که می کنم می بینم یه فرصت جالبی پیش اومده که همه بهش میگن قرنطینه! اما جدای از این که این بیماری از همه به دور باشه، اگر به چشم یه فرصت بخوایم بهش نگاه کنیم میشه گفت که خیلی از ما حضور خانواده و فامیل، لذت بردن از دیدار هم دیگه و ارزش و اهمیت داشتن دیگر انسان ها برای خودمون رو بیشتر حس کردیم. این چیزا واقعاً در حدی ضعیف و پست شده که خیلی هامون فقط در حد یه دیدار تصادفی تو خیابون و یا این که طرف پیام میده پس هنوز سالمه، بسنده کردیم.
ما انسانیم. شاید این همهمه ویروس و خیلی چیزا ما رو ترسونده و حق داریم که بترسیم اما ترسیدن نباید تمام وقت ما رو بگیره. به نظرم کتاب و برنامه نویسی و درس های عقب افتاده و خلاقیت هایی که می تونه تو این دوره بزنه بیرون بیشتر از این حرفاست. همین الان می تونید یه ایده داستان نویسی خوب از دل این وقایع بدست بیاد. پیدا کردن یه باگی از نحوه زندگی ما ایرانی ها که باعث میشه ما خودمون (نسل آینده) رو اصلاح کنیم.
گرچه تنبلی امون نمیده ولی وقت هم زیاده که از خسته بودن خسته بشیم.
من الان یه سری چیزا رو میذارم این جا که باهاش وقتتون رو پر کنی :
خلاصه مطلب اینه که دل من که گرفته، اگر شما هم مثل من و دوستام آدم باشین که دل شما هم می گیره، پس بهتره فقط بیکار نشیم و بهم بیشتر از یه پیام احساس بدیم ... چه چیزی بهتر از یه تماس!
