چرا در آموز های اسلام عزیز این مقدار به بسم الله الرحمن الرحیم تاکید شده ا؟
آغاز کارها با نام و یاد خداوند متعال به آنها سمت و سو میدهد. مثلا فرض کنید هنگام خارج شدن از خانه بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم. در این صورت آیا ممکن است هدف ما از رفتن به بیرون، سرقت یا کلاهبرداری باشد؟ چگونه ممکن است کسی با هدف کلاهبرداری از خانه خارج شود و نام خداوند حسابگر را بر زبان جاری کند؟
اما نکته ای که باید به آن توجه ویژه داشت، حقیقت بسم الله است. بسم الله الرحمن الرحیم نیز مانند همه الفاظ، صوتی است که با ایجاد میکنیم. اما حقیقت این ذکر چیست؟ آیا جز این استکه این ذکر گرامی داشتن یاد خداوندی است که او را قادر مطلق میدانیم؟ خدایی که به همه اسرار آگاه است و سرنوشت همه چیز و همه کس در دست اوست؟
اگر واقعا هنگام گفتن بسم الله الرحمن الرحیم متوجه این حقیقت باشیم، دیگر به راحتی از کنار آن نخواهیم گذشت. نه تنها با یاد خدا به سراغ گناهان نخواهیم رفت، بلکه حتی از کارهای ناپسند کوچک نیز دست خواهیم کشید.
آیا واقعا ممکن است کسی حقیقتا غذای خود را با نام خداوند آغاز کند، ولی در عین حال پرخوری نماید؟ اگر انسان واقعا متوجه باشد که در هنگام شروع غذا گفته است این غذا را با نام و یاد خدا و در راه رضایت او میخورم، دیگر چگونه ممکن است زیاده روی کند؟ چگونه ممکن است از غذاهای لذیذ بخورد در حالیکه اصلا به فکر فقرا و نیازمندان نیست؟
اما مشکل چیست که ما هم نام خداوند را بر زبان جاری میسازیم و هم مرتکب افعال زشت و حرام میشویم؟
مشکل اساسی غفلت از حقیقت بسم الله است. متاسفانه برخی از ما مسلمانان، بسم الله را مانند ورد جادوگری میپنداریم که هیچ معنایی ندارد و فقط یک آثار عجیب و غریبی از آن به وجود خواهد آمد. در حالی که دقیقا برعکس است، حقیقت بسم الله، آن معنایی است که در آن وجود دارد.
معنای بسم الله این است که ما این کار را با نام خدا و یاد خدا و در راه رضایت او انجام میدهیم. در لحظه لحظه کردار و رفتارمان هم باید متوجه باشیم که آیا رضایت خداوند در این کار است یا خیر؟ از اتفاقات کوچک گرفته تا کارهای بزرگ، اگر نام خدا حقیقتا بر زبان جاری شود، بسیار موثر است. به عنوان مثال اگر در همین مسئله انتخابات برای خدا و در راه خدا این ذکر شریف را بگوییم سرنوشت قضیه بسیار متفاوت خواهد بود.
