اعتیاد کودکان در ایران، آمار اعتیاد کودکان در ایران و امکان درمان اعتیاد کودکان و راهکارهای احتمالی پیشگیری از اعتیاد کودکان.
بی شک ترکیب دو کلمه اعتیاد کودکان بیانگر یکی از غم انگیزترین آسیب های اجتماعی است که احساسات آدمی را بر می انگیزد. شاید اصلی ترین علت این است که مرداب اعتیاد، معصومیت و روح کودکی را در خود فرو می بلعد.
بیکاری، فقر شدید و بعضا والدین معتاد اصلی ترین عوامل این خسران اجتماعی هستند. بدتر آنکه کودکان و نوزادان بی گناهی که غالبا در حاشیه نشینی در شهرهای پر جمعیت ناخواسته و به دلیل بد سرپرستی والدین معتاد آغشته به افیون اعتیاد می شوند، اگر خوش شانس باشند و از چنگال دلالان اجاره دادن نوزادان معتاد به زنان کار و فروش نوزادان و کودکان جان سالم به در ببرند، در آینده ای نزدیک عمدتا بزرگسالانی مجرم و بزهکار می شوند. همان افرادی که برای تامین هزینه های مواد اقدام به انجام هرکاری می کنند. بی گناهانی که ناخواسته به مجرمان و گناهکاران آینده تبدیل می شوند و جامعه ای که ناتوان از توقف تولید این محصول مریض است.
با توجه به اینکه بیان معضل اعتیاد کودکان در ایران به صورت شفاف تابو محسوب می شود، لذا مشخصا از آمار اعتیاد کودکان عددی در دسترس نیست. طبق اعلام سردار اسکندر مومنی دبیر کل ستاد مبارزه با مواد مخدر کشور میانگین سن اعتیاد در کشور ما ۲۴ سال است. در حالیکه میانگین پایین ترین سن مصرف مواد مربوط به آمریکا با 19 سال است. اگرچه که میانگین سن اعلامی، در مقایسه با پایین ترین میانگین جهانی، عدد قابل قبولی است. اما تنها با ارائه آمارهای طبقه بندی شده به عدد مشخصی از کودکان و نوزادان معتاد می رسیم.
شاید تشکیل گروه های جهادی و مردمی در موردیابی برای درمان اعتیاد کودکان با روش های علمی تا رهایی کامل از اسارت اعتیاد کمک قابل توجهی باشد. اما قبل از آن درمان اعتیاد والدین برای پیشگیری از تولد نوزاد معتاد اولویت دارد. پشتیبانی مادی و معنوی تشکل های دولتی و بنیادهای مردم نهاد تا بازگشت کامل این والدین به جامعه از اصلی ترین راهکارهای پیشگیری از اعتیاد کودکان در خانواده هاست.
از طرفی دیگر، برای پیشگیری از تولد نوزادان معتاد، ایجاد اشتغال، آموزش زودهنگام مخاطرات اعتیاد در مدارس و توزیع عادلانه ثروت در جامعه ضروریست. به این دلیل که منجر به ارتقای سطح امنیت روانی و معیشتی به خصوص در اقشار ضعیف جامعه می شود.
عواملی که با ایجاد رفاه مادی و معنوی خانواده ها، زمینه سازی برای حاشیه نشینی در شهرهای پر جمعیت و احتمال گرفتار شدن افراد در دام اعتیاد را کاهش می دهد. نهایتاً می توان گفت تنها با ایجاد بستر اجتماعی مناسب و آموزش خانواده ها می توان به پیشگیری از تولد نوزادان معتاد کمک کرد.
چه بسیار نوزادانی که صرفاً به دلیل نیاز مالی والدین به دنیا آمدند، در حالیکه از مدت ها قبل به فروش رسیده بودند. حال آنکه بی توجهی به مقوله اعتیاد کودکان و عدم اتخاذ رویکردی شفاف نه تنها منتج به حل این معضل اجتماعی نمی شود. بلکه باعث تکرار و رشد این چرخه ناسالم در گذر زمان زیر پوست شهرهاست.
