تاب آوری و اعتیاد موضوعاتی هستند که بهبودیافتگان همواره با آن مواجه می شوند.
تاب آوری: توانایی ذاتی انسان برای بهبود طبیعی در مواجهه با شرایط نامطلوب است.
اعتیاد یا اختلال مصرف مواد: نوعی بیماری روانی است که در آن فرد بیمار رفتاری تکانشی همراه با میل شدید و مداوم برای مصرف ماده‌ای مشخص دارد.
با این تعاریف تاب‌آوری یکی از مفاهیم اساسی در موضوع مدیریت بهبودی بیماران اعتیاد است. در ادامه این مطلب به ارتباط تاب آوری و اعتیاد می‌پردازیم و راه های شناخته شده افزایش تاب آوری را معرفی می کنیم.
برای درک اهمیت تاب آوری و اعتیاد باید بدانیم که بنا بر علائم بالینی، اعتیاد یک بیماری مزمن است. به این معنی که بیماران مبتلا به سومصرف مواد حتی پس از قطع مصرف ماده مخدر باید تحت درمان و حمایت مستمر قرار بگیرند. علاوه بر این، از آنجایی که انکار یکی از علائم آشکار وابستگی به مواد است، ضروری است بیماران درک درست و عمیقی از بیماری خود داشته باشند و مزایای بهبودی را درک کنند.
طبق تحقیقات متخصصین درمان شناختی-رفتاری (CBT) و مدل‌های گذار مرحله‌ای یا قدم به عنوان بهترین و موثرترین روش‌ها برای درمان وابستگی به مواد مخدر و اعتیاد معرفی شده است.
موثر بودن این روش‌ها اهمیت خودآگاهی در تاب آوری بهبودیافتگان اعتیاد و ارتباط آن با ترک مواد مخدر را نشان می دهد. یادگیری مهارت های سازگاری، فعالیت های تفریحی و گروه حمایتی که شما را به پرهیز مداوم از ماده مخدر تشویق می کند از راه های موثر برای ترک مواد مخدر است.
تلاش برای افزایش تاب‌آوری به افراد مبتلا به اعتیاد در مسیر بهبودی پیشنهاد می شود. تحقیقات نشان داده است که حمایت پس از بهبودی تاب آوری بهبودیافتگان اعتیاد را افزایش می‌دهد و مانع از عود بیماری می شود.
بنابراین تقویت و افزایش نهادهایی که به موضوع تاب آوری و اعتیاد می‌پردازند بسیار مهم است. زیرا در این نهادها به بیماران و بهبود یافتگان خدمات حمایتی ارائه می دهند. این خدمات مانع از بازگشت بیماری بهبودیافتگان می شود و به تاب آوری و مدیریت بهبودی آنان کمک می کند.
این نهادها همچنین با اقداماتی بسیار موثر برای افزایش تاب آوری و مدیریت بهبودی به بیماران مبتلا به اعتیاد کمک می کنند تا درمان را با داشتن حمایت آغاز کنند.
