خـــانه تـاب آوری با تـاب آوری خــانواده
بکارگیری اصول رشد مثبت در مداخلات گروهی برای ارتقای تاب آوری خانواده در روانشناسی کودکان
همانطور که در فراخوان برای این موضوع ویژه توضیح داده شد، تاب آوری اغلب به عنوان “دستیابی به یک یا چند نتیجه مثبت علیرغم قرار گرفتن در معرض خطر یا ناملایمات قابل توجه” تعریف می شود (هیلیارد، هریس، و ویسبرگ-بنچل، ۲۰۱۲، ص ۷۳۹).
تاب‌آوری به‌ویژه با روانشناسی کودکان مرتبط است، زیرا جوانان و خانواده‌هایشان وظیفه دارند بر عوامل خطر غلبه کنند، صرفاً به دلیل ماهیت تشخیص کودک از بیماری/بیماری مزمن و نیازهای مدیریت پزشکی بعدی.
علاوه بر شناسایی عوامل کلیدی تاب‌آوری در این جمعیت، توسعه مداخلات بالینی با پشتیبانی تجربی برای ارتقای توسعه زیست‌شناختی، روان‌شناختی و اجتماعی حیاتی است. خانه تاب آوری چگونه است
کاهش آسیب شناسی روانی جوانان؛ و نتایج بهینه سلامت را افزایش دهد. اگرچه از نظر مفهومی شبیه به مدل‌های کلاسیک تاب‌آوری/خطر است، رویکرد توسعه مثبت یک چارچوب نظری متمایز ارائه می‌دهد که می‌تواند با موفقیت در توسعه مداخله استفاده شود. خانه تاب آوری چگونه است
این مقاله نمونه هایی از مداخلات تاب آوری و توسعه مثبت را برای جوانان مبتلا به دیابت نوع 1 (T1D) و خانواده های آنها شرح می دهد.
توسعه مثبت، جستجوی روش‌ها/فرآیندهایی است که پشتیبانی و مهارت‌هایی را فراهم می‌کنند که به طور مستقیم عملکرد موفق را افزایش می‌دهند و تشخیص‌های سلامت روان را کاهش می‌دهند (تولان، ۲۰۱۴).
مشابه مُدل‌های تاب‌آوری، یک چارچوب توسعه مثبت، عوامل محافظتی (یعنی «بافر») را به‌عنوان آن دسته از عواملی که عوامل خطر را محو یا از بین می‌برند و افراد را از اثرات بالقوه منفی استرس محافظت می‌کنند، عملیاتی می‌کند (یی، ویالیانو، اسمیت، یی، و وینگر، ۲۰۰۸).
علاوه بر این، یک چارچوب توسعه مثبت با تمرکز بر عوامل تشویقی که از عملکرد سالم حمایت می‌کنند، چارچوب تاب‌آوری را تقویت می‌کند – مستقل از وجود عوامل خطر (تولان، ۲۰۱۴).خانه تاب آوری چگونه است
تحقیقات مداخله توسعه مثبت را می توان در چهار چارچوب مجزا طبقه بندی کرد (تولان، ۲۰۱۴).
اول، مداخلات ارتقای شایستگی اجتماعی بر حمایت از مهارت‌های قابل یادگیری که برای مذاکره موفقیت‌آمیز چالش‌های اجتماعی در روابط و گروه‌ها ضروری هستند، تمرکز می‌کنند.
دوم، مداخلات یادگیری اجتماعی و عاطفی، مهارت هایی را برای مدیریت احساسات، از جمله خودکنترلی و آگاهی ایجاد می کند.
سوم، تلاش‌های مداخله‌ای در توسعه مثبت جوانان شامل ارتقای محیط‌ها و سازمان‌هایی است که از قابلیت‌های فردی هم از نظر روانی و هم از نظر اجتماعی حمایت می‌کنند. خانه تاب آوری چگونه است
در نهایت، مداخلات روانشناسی مثبت بر رشد ویژگی‌های شخصیتی و شیوه‌های رفتاری برای بهبود رفاه و تمرکز بر رضایت از زندگی (مثلاً ذهن‌آگاهی) تأکید می‌کنند، اما نه از طریق القای مهارت‌ها یا شایستگی‌ها.
مداخلات تاب آوری با جمعیت های بالینی مختلف بیماری مزمن در ادبیات شرح داده شده است (Scholten et al., 2014).
به طور قابل توجهی، ادبیات رو به رشدی وجود دارد که بررسی می کند که چگونه عوامل خطر و تاب آوری ممکن است با مدیریت T1D مرتبط باشد.
در میان جوانان با سطوح پایین و متوسط تاب‌آوری (که با نمره‌ای متشکل از موارد خودکارآمدی، عزت نفس، تسلط بر خود و خوش‌بینی اندازه‌گیری می‌شود)، آن‌هایی که سطوح بالاتری از استرس مرتبط با دیابت را گزارش کردند، گلیسمی ضعیف‌تری داشتند. خانه تاب آوری چگونه است
کنترل و خودمراقبتی دیابت؛ با این حال، برای جوانان با سطوح بالای تاب آوری، این سازه ها مرتبط نبودند (یی و همکاران، ۲۰۰۸).
سیستم‌های خانواده‌درمانیِ رفتاری برای دیابت به دنبال بهبود عوامل خطر در سطح خانواده با تمرکز بر آموزش حل مسئله برای بهبود کنترل قند خون که توسط هموگلوبین A1c اندازه‌گیری می‌شود (HbA1c؛ کارپنتر، پرایس، کوهن، کفش، و پندلی، 2014) بود.
محققان دریافتند که در میان آن دسته از کودکان/جوانانی که سطح پایه HbA1c بالاتری داشتند (به عنوان مثال، کنترل قند خون ضعیف‌تر)، کسانی که حداقل در سه جلسه از چهار جلسه مداخله شرکت کردند، پس از درمان کاهش HbA1c داشتند (کارپنتر و همکاران، 2014).
هیلیارد و همکاران (۲۰۱۲) یک مُدل نظری تاب‌آوری دیابت را بر اساس بسیاری از این مجموعه مقالات ترسیم کردند، اما آنها پیشنهاد می‌کنند که بیشتر تحقیقات مداخله‌ای تاب‌آوری که تاکنون انجام شده است بر به حداقل رساندنِ تأثیر عوامل خطر (یعنی عوامل حمایتی) برای آنها متمرکز شده است.
نتایج ضعیف دیابت بنابراین، نیاز به مداخلاتی نیز وجود دارد که صراحتاً تقویت عملکرد را از طریق مهارت‌ها و فرآیندها (یعنی عوامل تشویقی)، بدون توجه به وجود عوامل خطر، هدف قرار دهد.
در نظر گرفتن چارچوب‌های توسعه مثبت در ارتباط با اصول تاب‌آوری فرصت‌هایی را برای توسعه بیشتر مداخله روانشناسی کودکان ارائه می‌دهد.
پروژه گروه درمانی دیابت (کیچلر، کائوگارس، ماریک، نابورس، و عالم زاده، ۲۰۱۳) یک مداخله گروهی چند خانواده است که در یک محیط بالینی سرپایی ارائه شده است که به عوامل محافظتی و تشویقی برای افزایش نتایج بهینه سلامت در میان نوجوانان (۱۳ تا ۱۷ سال) می پردازد.)
با T1D و والدین/مراقبان آنها. این مداخله شامل جلسات گروهی است که به طور همزمان حمایت همسالان، سیستم خانواده درمانی و آموزش دیابت را ارائه می دهد. خانه تاب آوری چگونه است
نتایج ارزیابی اولیه مداخله بهبودهایی را در مسئولیت والدین برای مراقبت از دیابت و کیفیت زندگی دیابت خاص گزارش شده توسط والدین برای نوجوانان از ابتدای شروع تا ۴ ماه پس از درمان نشان داد (کیچلر و همکاران، ۲۰۱۳).
قابل توجه، مداخله پروژه درمان گروهی دیابت همچنین شامل عناصر چهار چارچوب تحقیقاتی مداخله توسعه مثبت است.
مداخلات توسعه مثبت که تاب آوری خانواده را ارتقا می دهد (یعنی نقاط قوت سیستم خانواده در شرایط استرس، بحران یا غلبه بر ناملایمات) با جمعیت کودکان باید زمینه سطح رشد جوانان را در نظر بگیرد (لوتر، ۲۰۰۰)، مرحله یا دوره بیماری/بیماری مزمن (یی و همکاران، ۲۰۰۸)، و ماهیت دوسویه/پویا تعاملات درون خانواده (والش، ۲۰۰۳).
بنابراین، مداخله اصلی پروژه گروه درمانی دیابت توسط کیچلر و همکارانش تقویت شده است تا حتی به طور مستقیم‌تر فرآیند/روش‌های ارتقای نتایج بهینه سلامت در میان جوانان مبتلا به T1D و والدین/مراقبان آنها را با تسهیل بیشتر عوامل تشویقی تقویت کند.
به طور خاص، ارائه گروه‌های جداگانه برای پیش‌نوجوانان (۱۰ تا ۱۲ سال) و نوجوانان (۱۳ تا ۱۷ سال) فرصت‌هایی را برای رسیدگی به مسائلی فراهم می‌کند که زمینه رشد را برای هر گروه سنی در نظر می‌گیرد.
رابطه دوسویه/ پویا بین جوانان و والدین آنها در طول زمان اکنون با استفاده از ابزار همکاری والدین-کودک مورد ارزیابی قرار می گیرد که نمونه دیگری از اندازه گیری یک عامل تشویقی است (نانسل و همکاران، ۲۰۰۹).
در نهایت، ارائه یک جلسه تقویت کننده اضافی 6 ماه پس از شروع به نیاز به حمایت مداوم به دلیل ماهیت مزمن T1D توجه می کند.
تعدادی از مطالعات که بر تاب آوری در روانشناسی کودکان تمرکز دارند، مُدل های توصیفی را برای گسترش بیشتر این حوزه مطالعه ارائه می دهند (کازینز، کوهن، و ونبل، ۲۰۱۵؛ کالاپوراککل، کارپینو، لبل، و سیمونز، ۲۰۱۵).
توصیه های متعددی برای پیشبرد بیشتر توسعه آتی مداخلات توسعه مثبت برای ارتقای نتایج بهینه سلامت ارائه شده است (تولان، ۲۰۱۴).
استفاده از یک زبان مشترک برای تعریف و مطالعه عوامل حمایتی و تشویقی و همچنین تعیین نحوه تعامل عوامل بسیار مهم است. علاوه بر این، لازم است مؤلفه‌های کلیدی مداخلات رشد مثبت و نحوه عملکرد آنها در گروه‌های سنی مختلف بیان شود، زیرا نیازهای رشدی ممکن است در طول زمان در خانواده تغییر کند.
یافتن معیارهای مناسب برای ارزیابی اینکه چگونه مداخلات توسعه مثبت می‌تواند عملکرد سالم را افزایش دهد، باید مهم باشد، و همچنین یافتن اینکه چگونه افزایش این مزایا، نه فقط کاهش آسیب، برای جمعیت‌ها و محیط‌های مختلف به دست می‌آید.
اندازه‌گیری‌های دقیق عوامل حمایتی و تشویقی باید به طور مداوم مورد استفاده قرار گیرد تا امکان انجام متاآنالیزهای مداخله بالینی در آینده فراهم شود. خانه تاب آوری خانه تاب آوری خانه تاب آوری خانه تاب آوری
تضاد منافع: اعلام نشده است.
