این مطلب به عنوان نقشه راه سخنرانی دکتر جواد طلسچی یکتا «مدیر و موسس رسانه تاب آوری ایران» می باشد که در هشتاد و هشتمین نشست علمی هفتگی کارگروه علمی ارتباطات صلح انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات (با همکاری خانه تاب آوری ایرانیان و پایگاه استنادی علوم سیویلیکا در چارچوب اجرای همایش های علمی) به مناسبت فرارسیدن روز بین المللی مردمان بومی برگزار می گردد.
روز جهانی مردمان بومی فرصتی گرانبهاست جهت پرداختن به این قشر در جوامع مختلف دنیا، قشری که فقط متعلق به جوامع توسعه نیافته نمی باشند و آنچه از تاریخچه این موضوع برمی آید، جوامع توسعه یافته ای که پیشرفت های تکنولوژیکی و روند توسعه رفاهی- اجتماعی شان زبانزد جهانیان است نیز در این حوزه نقاط ضعف و کج کارکردی های فراوانی داشته اند که در برهه ای از زمان حتی تاریخ ساز هم شده اند!
از آمار و ارقام جهانی این موضوع که بگذریم ( اینکه بیش از ۳۷۰ میلیون نفر مردمان بومی در بیش از ۹۰ کشور جهان حضور دارند و یا اینکه مردمان بومی دنیا به بیش از ۴۰۰۰ زبان مختلف صحبت می کنند و به فرهنگ ها و تاریخ های کهن بسیاری تعلق دارند) مبحث مردمان بومی جوامع مختلف دنیا موضوعی جذاب و مهم و اغلب مغفول واقع شده است که در ادامه بیشتر بدان خواهیم پرداخت.
مردمان بومی صرفا به خاطر احساس تعلق به فرهنگ بومی‌شان با محرومیت و تبعیض مواجهه هستند.
تبعیض و اَنگ، زندگی مردمان بومی را همواره تحت تأثیر قرار می‌دهد و دسترسی‌شان به حقوق اساسی شان همچون آموزش بهداشت و درمان و نیز مسکن را محدود و بسیار ضعیف می سازد.
در سرتاسر جهان، متوسط عمر مردمان بومی بیست سال کم‌تر از مردمان غیربومی است.
مردمان بومی معمولاً درصد بالایی از زندانیان، بی‌سوادان و بیکاران را تشکیل می‌دهند. در مقیاس جهانی، آنها از درجات بالاتری از فقر، بی‌زمینی، سوء تغذیه و «بی‌جاشدگی» در داخل مرزهای کشوری که در آن ساکن‌اند رنج می‌برند. ایجاد تاب آوری در سایه مددکاری اجتماعی مردمان بومی
در ابتدا نظر شما را به سوالات زیر جلب می کنم:
دولت‌ها باید قوانین و سیاست‌هایی را به اجرا بگذارند که حقوق مردمان بومی را به خصوص در موارد زیر حفظ و یا احسا سازد:
آنچه از شرایط کلی جوامع بومی و مردمان آن به نظر می رسد اهمیت و ضرورت کشفِ نیازمندی های مددکاری اجتماعی آن جوامع می باشد.
با توجه به اینکه شناخت زیادی از نیازمندیهای اجتماعی- روانشناختی و فرهنگی این جوامع در دست نمی باشد و بیشترِ تمرکز متخصصین علوم روانشناختی و اجتماعی بر روی مسائل و مشکلات روانی ـ اجتماعیِ اقشار عادی یک جامعه می باشد لذا ضرورت دارد با برپاییِ هر چه بیشتر چنین نشست ها و جلسات علمی، نسبت به تبیین این موضوع و حساس سازیِ آحاد تخصصی جامعه در مسیر شناخت هر چه بیشتر جوامع بومی صورت پذیرد تا در سایه ارتقاء سطوح کمٌی و کیفی آگاهی ها، بشود که در مسیر الحاقِ مردمانِ بومی یک جامعه به مراکز و منابع اصلی جامعه و از آنها مهمتر دستیابی به آشتی اجتماعی مابین آنها و سایر آحاد جامعه دست یافت. ایجاد تاب آوری در سایه مددکاری اجتماعی مردمان بومی
لازم است در وهله اول، اصل پذیرش به عنوان مهمترین اصل مددکاری اجتماعی در خصوص این قشر( بامدنظر قراردادنِ همه ویژگی ها و خصوصیاتشان) مورد توجه قرار گیرد.
پذیرش بی قید و شرطی که اتفاقا از شعارهای سال فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی در سال ۲۰۱۳ نیز بوده است.
وقتی به شرایط خاص مردمان بومی از هر لحاظ نگاه می کنیم، اهمیت فرهنگ و آداب و سنن و عقاید و سبک زندگی بیش از هر چیزی نمود پیدا می کند.
مردمانی که پیش از هر جامعه ای در آن جغرافیا و بوم زیست وجود داشته اند و یقیناً تعلقاتی دارند.
شاید مهمترین وجه مبحث مددکاری اجتماعی جوامع بومی، توجه به خلاء ها و نیازهای آموزشی این جوامع باشد.
آموزش مورد نیاز این جوامع، یک آموزش هدفمند، برنامه ریزی شده، مستمر و مداوم و متناسب سازی شده با فرهنگ و آداب و رسوم آنهاست.
متناسب سازی محتواهای آموزشی (به عنوان مثال: اتودهای آموزش مهارت های چندگانه زندگی) با نکات مهم ارزشی – فرهنگی- اجتماعی آنها، بطوریکه موجب جذب مخاطبین و گروههای هدف آموزش بشود.
فراهم نمودن شرایط لازم جهت ارائه انواع مشاوره ها اعم از راهنمایی های لازم روانشناختی- اجتماعی و حقوقی از موارد مهم نیازمندی های این جوامع محسوب می شوند که لازم است بدان توجه ویژه بشود.
با وحدت اندیشه و نظر سازمانهای دولتی و غیردولتی متولی امر و درگیر با مسائل و مشکلات اجتماعی، برنامه تهیه و تدوین برنامه مراقبت از فرزندان مردمان بومی در عین زندگی نزد والدین بیولوژیکی شان در دستور کار قرار گیرد. البته منظور از این مهم، تهیه و تدوین یک برنامه مراقبتیِ عملیاتی، واقع بینانه و با حفظ حقوق اساسی فرهنگی اجتماعی آنها می باشد.
در واقع در سایه این برنامه مراقبت می شود یک کار سیستمی – فرایندمحور مبتنی بر مشارکت خود آن جوامع بومی را به شکل مدیریت مورد مردمان بومی اجرایی کرد.
این مُدل می تواند به عنوان یک الگوی ارائه خدمات تخصصی مددکاری اجتماعی به جوامع بومی و مردمان آن تعمیم و توسعه یابد و بسته به درجات مختلف رفاه اجتماعی جوامع مختلف بروزسانی گردد. ایجاد تاب آوری در سایه مددکاری اجتماعی مردمان بومی
اسکایپ وبینار “نهادینه سازی الگوهای مددکاری اجتماعی در تثبیت بهزیستی (آشتی) کودکان بومی” با سخنرانی مدیر و مؤسس خانه تاب آوری ایرانیان
Institutionalization of social work models in stabilizing the well-being (reconciliation) of indigenous children
اسکایپ وبینار “نهادینه سازی الگوهای مددکاری اجتماعی در تثبیت بهزیستی (آشتی) کودکان بومی”
