آیا دانش‌آموزها باید معلم‌هایشان را به اسم کوچک صدا کنند؟
یکی از مسائلی که احتمالاً خیلی از استادها، معلم‌ها، دانش‌آموزان، والدین و دیگران بر سرش اتفاق نظر دارند این است که نباید معلم را با اسم کوچکش صدا کنیم. دلیل اصلی‌ای که مطرح می‌کنند این است که باید حد و مرز بین معلم و دانش‌آموز حفظ شود و اتوریته‌ی معلم هم از بین نرود.
تجربه‌ی مختصر من از کارکردن با بچه‌های ابتدایی و دبیرستان و شاگردهای بزرگسالی که دانش‌آموز مدرسه نیستند، نشان می‌دهد اتوریته‌ی معلم ربط چندانی به صدازدن با اسم کوچک یا بزرگ ندارد.
اخیراً دیدم در دانشگاه‌های سوئد استادها را با اسم کوچک صدا می‌زنند! ?
بنابراین می‌شود در جایگاه استادی دانشگاه بود و رابطه‌ای نزدیک با دانشجوها داشت. البته شاید کسانی باشند و بگویند نزدیکی رابطه‌ی مدرّس و دانش‌آموز، ارتباط چندانی با این ندارد که معلم و یا استاد را با اسم کوچیک صدا بزنیم یا اسم فامیلی.
به هر حال من در این چند سال دیدم که مطرح‌کردن و به اشتراک گذاشتن بعضی از اطلاعات زندگی معلم با دانش‌آموز که احتمالاً خیلی‌ها معتقدند می‌تواند جزو اطلاعات محرمانه و یا طبقه‌بندی‌شده باشد ?، به صمیمیت و رابطه‌ی معلم و دانش‌آموز کمک بسیار زیادی می‌کند.
خارج از چارچوب سنتی تدریس محتوای مصوب از سوی سازمان، مدرسه، مؤسسه یا هر جای دیگر وقتی دانش‌آموز متوجه می‌شود که مثلاً معلمش به فلان ژانر فیلم یا فلان سبک کتاب، موسیقی و ... علاقه دارد، خودش را خیلی نزدیک‌تر و صمیمی‌تر به او حس می‌کند. در واقع یکی از مواردی که باعث می‌شود دانش‌آموز به محتوای تدریس علاقمند شود، چیزهایی غیر از محتوای تدریس است! ?
من دارم سعی می‌کنم اسم کوچکم را به دانش‌آموزهایم بگویم و به خاطر اینکه فعلاً تنش و تشنجی به وجود نیاید، از آن‌ها می‌خواهم که به بقیه‌ی معلم‌ها، کادر مدرسه و گاهی بقیه‌ی بچه‌های دیگر هم نگویند.
در نهایت هم در مقطع دبستان و هم در دبیرستان به این نتیجه رسیدم میزان صمیمیت بچه‌ها با من بعد از اینکه اسم کوچکم را فهمیدند و صدا زدند، خیلی بیشتر شد. ?
