غیبت کردن را عادی نکنيم

همین امروز صبح بود که فهمیدم ما پژوهشگرانی داریم به اسم پژوهشگران غیبت. ( تعدادشون از اون چیزی که فکر می‌کنید بیشتره)

این مطلبی که میخوندم حاکی از این بود که غیبت میتونه سازنده هم باشه چون به انسان فضای قضاوت کردن میده تا در آینده چه کاری رو انجام بده یا از چیزی دوری کنه. و مطالب بسیار دیگه‌ای هم بود. نکته‌ای که میخوام بهش برسم اینه که غیبت بيش از اطلاعاتی که شما از سایرین به دست میارید که هیچ به درد شما نمیخوره، صفات و افکار درونی خودتون رو لو میده.

توی روابط زندگی این یکی از زننده ترین کارهای ممکنه که میتونیم انجام بدیم. صحبت کردن راجع به کسی که هیچ نمیشناسیمش. ما آدم‌ها هرچقدر هم خودمون رو بشناسیم یا ادعاش رو داشته باشیم باز هم این مغز و قلب انسانی چیزی رو رو میکنه که ازش خبر نداشتیم. هر وقت میخوام باهوش بازی در بیارم و رفتار کسی رو پیش خودم تحلیل کنم به خودم میگم تو خودت هم به زور می‌شناسی چه برسه فلانی! تازه میخوای راجع بهش با بقیه هم حرف بزنی؟ عجب آدمیزاد

مطمئنم هرکس این‌ها رو خوند تو زندگیش یا دیده یا تجربه کرده که غیبت میتونه چه بلایی سر یک آدم بیاره چه غیبت کننده و چه غیبت شونده.

من کلا اهل غیبت نبودم با این وجود هر روز مطمئن تر می‌شم اینکاری نیست که بخوام انجامش بدم و مطمئن تر می‌شم از این که خیلی از رفتارهای عادی شده‌ی دیگه‌ای هم هست که باید راجع بهشون دوباره فکر کنم.

بهشون دوباره فکر کنم