سریال تد لسو شبیه سریال های دیگه ای که دیدم نبود و شاید میشه گفت یکی از بهترین سریال هایی بود که تا الان دیدم و این برای کسی که سریال باز محسوب میشه کم چیزی نیست .
وقتی شروع به دیدن این سریال کردم با خودم گفتم یه سریال که کلا شخصیت های خانم خیلی کم اند و همه مرد هستن و فوتبالیست و به احتمال زیادبرای من حوصله سر بره ولی دیدم علی رغم قالب به ظاهر ساده و پیش پا افتاده ای که داره از موضوع مهمی حرف می زنه اونم هنر دگرگون کردن رنج هاست اینکه میشه خیلی وقت ها رنج بکشیم و نه ابر قهرمان باشیم نه ادم خاصی باشیم وقتی حالمون با خودمون خوب باشه و این چقدر می تونه کافی باشه.
داستان از این قراره که سرمربی فوتبالی که از آمریکا به انگلیس میاد ولی هیچی ازفوتبال انگلیسی نمی دونه و این موضوع و تمام حاشیه هایی که براش وجود داره زره ای براش اهمیت نداره عوضش به روحیه ی تیم کار داره وتمرکزش روی حال خوب بازیکناشه و اینکه هر کدوم چه استعدادی توی فوتبال دارن و چطوری از اونا استفاده کنه و از همه مهمتر همه رو می بینه و آدم ها رو با توان ذهنی و استعدادو ادراک های متفاوتی دارند قبول می کنه و این طوری میشه که یه سرایدار ورزشگاه تبدیل میشه به یک کمک مربی عالی.
یه جایی از داستان رییس باشگاه به تد (سرمربی تیم و شخصیت اصلی ) میگه: ناراحت نمی شی اینقدر ناسزا می شنوی و تد جواب میده: نه چون اونا درون واقعی خودشونو به من نسبت میدن و حرف اونا خیلی به من ربطی نداره. و چقدر این حرف درسته و پذیرفتن این موضوع چقدر به این صلح درونی با خودمون کمک می کنه.
کلا این سریال نقاط قابل تامل زیادی داره که ارزش دیدن داره و فکر می کنم توی این اوضاع کرونا و حال بد هر روزمون می تونه کمی حالمون رو بهتر بکنه .
