آشنایی من با ویرگول توسط بچه های دانشگاه شریف بود. دانشجویانی که ویرگول را بستری برای بیان دغدغه ها و شنیده شدن حرف هاشون استفاده می کنند. هر چند این بستر بر خلاف سایر شبکه های اجتماعی بین عموم جامعه گسترش نیافته است ولی وجود افراد دغدغه مند و به اصطلاح فرهیخته ی جامعه در این شبکه باعث می شود دانشجویان به این شبکه تمایل پیدا کنند. جدا از مسئله ی مخاطبین، مسئله ی ایرانی بودن و فیلتر نبودن این سایت و قابلیت نشر مناسب از عوامل دیگر مهم در تمایل دانشجویان بخصوص اعضای انجمن ها شده است. همه ی این امکانات و شرایط به کنار، آنچه انسان را به استفاده از این سامانه وا می دارد نیاز انسان به گفتن و شنیده شدن است. این بستر اینترنتی باعث شده است فردی چون من که نیاز و علاقه ی زیادی به نوشتن دارد به سوی این بستر بشتابند! هر چند در ابتدا وجود قوانین کشوری و لشکری:) باعث می شود فرد در ابتدا از نوشتن منصرف شود. اما امید به وجود آزادی پیش از بیان! در کشور باعث شده است هر چند با احتیاط فراوان اعتراض خود و نه اغتشاش به وضعیت و شرایط خود (هر چند دلیلش خود فرد است) را با قلم به گوش مسئولین ذی ربط براسنند تا با هم بنشیند و به اوضاع زندگی بخندد تا مگر زندگی بر آن ها بخندد. خلاصه اینکه اومدیم تا بنویسم شاید بماند به یادگار شاید شود فریادی در میان سکوت یا هم شود سکوتی ناشی از فریاد ( چی شد اصلاً).
به امید روزگاری که برای هم رنگ شدن زندگی و اپلیکیشن های مورد استفاده از حالت شب استفاده نکنیم.
