روزی روزگاری زنی زیبا و در ضمن پولدار به نام زیور زرنگار زاینده رودی با ذوقی زیاد من باب مزه پرانی و زر زر و زایش زهر در روستای زهوار در رفته ی ظاهرآباد می زیست. گویند که زهر زبان زیور ، شهرت داشت از زاینده رود تا زیمباوه . گویی قوت غالبش زهر مار بود و زقنبوت. پس روزی زمامدار زمان، شوهرش را زنهار داد که یا پوزبندی برای زنت بخر یا زنبوری بگذار در دهانش تا نیشش زند و دیگر نگزد زمین و زمان را. باری مرد که زن خویش می شناخت زمامدار را نهیب زد که گر من کنم زیبا و زیبنده نیست که من شوی اویم. باری گر شما بزنی آن زبان زشت ضایع زهرآگین را از ریشه ببری، همگان لب به تحسین گشایند و زر و زیورهای زیاد به پایت ریزند که مردم را از تحقیر و زبونی نجات داده ای. پس شد آنچه شد.
