«برنامه‌ریزی» به عنوان اولین وظیفه مدیریت، یکی از مسائل بسیار مهم و ارزشمند در سازمان و امور مدیریتی است. در روی زمین تنها انسان نیست که باید برای خود «برنامه‌ریزی» داشته باشد، بلکه بسیار از موجودات مانند زنبور عسل، مورچه‌ها و... بهترین «برنامه‌ریزی» را برای سپری کردن امورات گروهی شان دارد و همگان موظف به اجرا می‌باشند و با قاطعیت با افراد خاطی برخورد می‌کنند.
مورچه‌ها بر اساس «برنامه‌ریزی» یا همان «هدایت تکوینی» که خداوند متعال برای‌شان مقرّر کرده است، زندگی می‌کنند. برای مورچه‌ها «مارکسیستی» وجود ندارد که برای‌شان تفکّر اقتصادی بدهد، «نیچه‌ای» نیست که برای شان از قدرت تفکّر صحبت نماید و «فُریدی» وجود ندارد که برای امور جنسی و شهوت آن‌ها تصمیم‌گیری نماید. آن‌ها «دکتری» ندارند که مریض‌های‌شان را معالجه نماید، «مهندسی» ندارند که برای‌شان ساختمان‌های آسمان خراش طرّاحی کند، «وکیلی» ندارند تا از گناهان و جرم‌شان دفاع نماید، «قاضی» ندارند تا به شکایت‌شان رسیدگی کند و «مدرسه‌ای» ندارند که در آنجا تحصیل کنند.
امّا انسان پُر اِدّعا که خداوند متعال اینقدر برای او ارزش قائل است و او را جانشین خود معرفّی می‌کند همواره با برنامه‌های طبیعت و اعتبارات خودش مخالفت می‌کند و بسیاری از انسان‌ها به همین دلیل ملیون‌ها سرباز، امنیت، دستگاه قضا و... را به امور رسیدگی به تخلفاتش مشغول کرده است. این دسته از انسان‌ها «جُز خرابی»، «فساد»، «گناه» و «تخریب طبیعت» برای حرص و طمع مادّی هیچ دستاوردی دیگری ندارند.
بنابراین؛ «برنامه‌ریزی» در امورات زندگی چه به صورت فردی و چه به صورت جمعی و چه در خانه و چه در سازمان امری لازم و ضروری است. امام علی (ع) می‌فرماید: «التدبیر قبل العمل یؤمن العثار؛ برنامه‌ریزی قبل از هر کاری باعث در امان ماندن از لغزش می‌شود».
