در ایران این مهارت ناچیز شمرده می شه. همه مفروض می گیرن که دانشجو با مهارت نویسندگی اومده دانشگاه؛ این در حالیه که هیچ آموزش و تمرین خاصی جهت این مهارت در نظر گرفته نشده! در آموزش و پرورش ایران تنها درسی که ااندکی نوشتن نیاز داره، درس انشاس. همه می دونیم انشا از کم اهمیت ترین و عمومی ترین دروس مدرسه اس. معلم انشا تقریبا می تونه بی سواد هم باشه. بی سوادی مهم نیست، می تونه کم فهم هم باشه! فقط کافیه بنویسن بچه ها، مهم نیست چقدر مطالب با موضوع انشا مرتبط باشه!
اساتید خودشان مهارت نویسندگی ندارند. بسیار اندک اند اساتیدی که ایران درس خوانده باشند و مهارت نویسندگی داشته باشند. اگر باشند این نشانه ایست از اینکه بسیار کوشا و بر خود سخت گیر بوده اند. خیلی مهم است که استاد راهنما و مشاور تجربه ی فاصله ی میان قلم و ذهن را در سنخ نوشتن های نا داستانی داشته باشد. سابقه ی این تجربه به او کمک خواهد کرد که راه دانشجو را بهتر پیش بینی کرده و قدم به قدم او را راهبری کنند. من به عنوان دانشجویی که این مراحل را به سختی ÷شت سر گذاشته به علاقه مندان تحصیلات تکمیلی که در شاخه های علوم انسانی می نویسند توصیه ی اکید دارم، مداومت در نویسندگی را از دست ندهند.
تمرینات نویسندگی بسیار زیاد است. همین که تجربیات روزانه ی خود را بنویسید، به تمرین نویسندگی اشتغال دارید. تمرینات جدی تر اگر بخواهید تمرین مداومت بر «نویسندگی در صبحگاهان» است. این تمرین را برای نخستین بار جولیا کامرون مطرح کرد. از این هم جدی تر نوشتن «هزارکلمه» در روز است. مهم اینست که نوشتن مداومت می خواهد. تا می توانید در این مداومت ها به این توجه داشته باشید که فاصله ی ذهن و زبان را به حداقل میرسانید. از این جهت باید به تمرینات نویسندگی بپردازید تا در این مقوله مهارت کسب کنید.
سایت های نویسندگی در نت بسیارند. با یک سرچ ساده به انوالع و اقسام آنها دست خواهید یافت. یکی از بهترین هایشان«شاهین کلانتری» است که به بهترین وجه در این زمینه فعال و با نشاط است. اگر وقتتان ضیق است طرف نوشتن داستان نروید. کار رساله ناداستان است اما مسلم داستان نویسی به پرورش انواع و اقسام مهارت های لازم شما کمک خواهد کرد ؛ فقط توجه داشته باشید که این کمک به صورت غیر مستقیم است. پس توصیه ی من اینست که گام نخست را که نویسندگی در ناداستان است مهیا کنید و سپس به مهارت های جنبی و غیر مستقیم هم بپردازید.
