این اولین بار است که در ویرگول می نویسم. تجربه ی نوشتن های قبلی برایم ارزش مند است. مطمئنم این بار یک تجربه ی بهتری رقم خواهد خورد. این بار می خواهم درباره ی تجربه ی نوشتن دانشگاهی بنویسم. مایلم مهارت هایی را که برای نوشتن دانشگاهی لازم است با مخاطبین این سطور مرور کنم.
تجربه ی من در نوشتن پایان نامه ی ارشد و رساله دکتری، تجربه ای سهل و ساده نبود. من دانشجوی خوش خیالی بودم که دغدغه هایی در سایز بشریت داشتم. آن هم در رشته ای از رشته های علوم انسانی که نه تنها به هیچ عنوان دغدغه داشتن در آن حوزه ارزش تلقی نمی شد، بلکه به شدت ضد ارزش بود. اما من خودم بودم و به شدت هم خودم بودم. هر چه اساتید به من می گفتند «یک موضوع ساده بردار و چند برگی بنویس و بیاور که مدرکت را بگیری»، به گوشم نمی رفت که نمی رفت.
راستش در حیطه ی ما از رشته های علوم انسانی روش تحقیق دان، اگر داشته باشیم، به میزان انگشتان دست است. واقعا کم اند اساتیدی که از سویی روش دان باشند و از سوی دیگر تعامل دلسوزانه ای با دانشجو داشته باشند. من این واقعیت را الان به سادگی می نویسم؛ حال اینکه این گزاره به سادگی برایم مکشوف نشد. جان داده ام تا بفهمم چه نقصی در سیستم وجود دارد که در این حیطه از علوم انسانی ما کمتر دانشجویی را می بینیم که با لذت نوشته باشد و این فرایند را با لذت طی کرده باشد. مثل گردشگری در سرزمین های جدید! غالبا هر کسی را می دیدیم که دفاع کرده چنان خسته و ملول بود که نای نوشتن دیگر نداشت. از تحقیق و پژوهش هم متنفر بود.
اما من سودای دیگری داشتم. مدرک را می خواستم نه برای اثبات دکتری ام، برای ادامه ی فعالیت های دانشگاهی ام. فعالیت هایی برخواسته از دغدغه هایی شاید اصیل. این امر با انجام رساله به هر نحو ممکن نبود. من رساله را با آینده ام پیوند داده بودم و می بایست از آن به بهترین نحو استفاده کنم.
هر دو موضوعی که من برای کار دانشگاهی انتخاب کردم، چه ارشد و چه دکتری، از موضوعات روز و کاملا برخواسته از دغدغه ها و علائقم بود. از این جهت مشکلات جدی برایم داشت و در عین حال فرصت های خوبی برایم مهیا کرد که با اساتیدی در حوزه های دیگر علوم و دغدغه مندانی هم صحبت شوم که آرزویش را داشتم.
در آینده از مهارت های لازم در ام رنوشتن در علوم انسانی بیشتر می نویسم. سعی می کنم که بهترین منابع را در اینجا بیاورم تا اگر خوانندگان منابع بهتری نیز داشتند، از این طریق مطلع شوم.
