ارائه دهنده خدمات اينترنتی ISP

ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP)

ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت دسترسی به اینترنت را از طریق ارتباط تلفنی شماره‌گیر و همچنین از طریق اتصال دائمی یا همیشه روشن فراهم می‌کنند. از سال 2001، مشاغل و کاربران می‌توانند از بین حدود 7000 ارائه‌دهنده‌ی خدمات اینترنت ملی، منطقه ای یا محلی یکی را انتخاب کنند.

تاریخچه و توسعه

قبل از ISP ها، دسترسی به اینترنت نیاز به یک حساب کاربری در دانشگاه یا آژانس‌های دولتی و داشتن دانش یونیکس داشت. اینترنت از اوایل دهه 1990 پذیرش ترافیک تجاری را آغاز کرد، اما کاربران تجاری مجبور بودند از پروتکل مبادله داده‌ به صورت رایگان استفاده کنند. بنیاد ملی علوم در سال 1994 به چهار شرکت خصوصی برای ساخت نقاط دسترسی عمومی به اینترنت سفارش داد و در سال 1995 دولت فدرال زیرساخت اینترنت خود را ایجاد کرد. این چهار نقطه دسترسی عمومی - واقع در واشنگتن دی سی، سانفرانسیسکو، نیوجرسی و شیکاگو - تحت کنترل ورلدکام، پسفیک بل، اسپرینت و اَمریتک قرار گرفتند. با افزایش ترافیک اینترنت، نقاط دسترسی عمومی مسدود شد و شرکت‌های بزرگ ارتباطات راه دور شروع به ساختن نقاط دسترسی سریع‌تر و خصوصی و ایجاد زیرساخت اینترنتی کردند. مدتی ارائه‌دهندگان زیرساخت بزرگ‌تر با ISP ‌های کوچک‌تر توافقنامه‌های همتایی را ایجاد کردند و به موجب آن ترافیک اینترنت را به صورت رایگان مبادله می‌کردند. در سال 1997، یو یونت، اسپرینت و اِی تی اَند تیهمکاری با ISP ‌های کوچک را متوقف کردند و آن‌ها را مجبور کردند برای دسترسی به شبکه‌های خود هزینه‌هایی را پرداخت کنند.

در آغاز سال 1995 حدود 160 ارائه‌دهنده‌ی دسترسی به اینترنت تجاری، در ایالات متحده وجود داشت. طبق گزارش مجله پی سی، هزینه‌های ماهانه به طور متوسط ​​حدود 50.17 دلار بود که صورتحساب مدت زمان اتصال، 3 دلار بر ساعت بود. دسترسی به برخی از ISP ‌ها فقط از طریق تماس تلفنی از راه دور امکان پذیر بود. ISP ‌ها دسترسی به اینترنت را از طریق سه نوع حساب اصلی ارائه می‌دادند. حساب‌های شِل (پوسته) یا شبیه‌ساز ترمینال که کاربر را به یک سیستم یونیکس با یک رابط خط فرمان یا یک رابط کاربری گرافیکی (GUI) اختصاصی متصل می‌کرد. حساب‌های SLIP یا PPP شماره‌گیر که از یک مودم برای اتصال مستقیم به اینترنت ‌به‌طور موقت و نرم افزار مورد نیاز برای TCP / IP استفاده می‌کردند. اتصالات مستقیم دائمی برای شبکه‌های LAN که از طریق خطوط اجاره‌ای در درجه اول برای کاربران تجاری فراهم شده بودند. در آن زمان، آمریکا آنلاین، کامپوسرو و سایر خدمات آنلاین، دسترسی محدودی را به اینترنت ارائه می‌دادند. آی‌بی‌اِم و ماکروسافت در حال ساخت نرم افزار اینترنت در نسخه‌های جدید برای ویندوز و OS /2 بودند.

طی سال 1995 بازار ISP از رقابت بیش‌تری برخوردار شد. ‌ISPهای غالب در سال 1995 فناوری‌های یو یونت (با درآمد سالانه 94 میلیون دلار)، خدمات ارتباطات آنلاین نت‌کام(52 ​​میلیون دلار) و پی‌اس‌آی نت(39 میلیون دلار) بود. یو یونت بر کاربران تجاری و شرکتی متمرکز بود، در حالی‌که نت‌کام پیشگام قیمت‌گذاری نرخ ثابت برای بازار مصرف بود. علاوه بر ISP های ملی و بین‌المللی، بازار ISPها شامل شرکت‌های بزرگ تبادلاتی مانند اِی تی اند تی و شرکت ارتباطات ام‌سی‌آی و ISP‌های منطقه‌ای نیز بود، که تعداد آن‌ها به هزاران شرکت می‌رسید و دارای رشد روزافزون در اواسط سال 1996 بود. نت‌کام خدمات اینترنت را از سال 1995 آغاز کرد و پس از یک سال فعالیت، 400000 مشترک داشت. همچنین اِی تی اند تی، در سال 1995 وارد بازار ISP شد و ادعا کرد که در چند هفته اول 200000 مشترک ثبت نام کرده است. هر دو اِی‌تی اند تی و ام‌سی‌آی دسترسی نامحدود به اینترنت را با نرخ ثابت 20 دلار در ماه به مصرف کنندگان ارائه می‌داند، در حالی‌که نت‌کام برای 400 ساعت در ماه هزینه ثابت 20 دلار دریافت می‌کرد. شرکت اسپرینت با طرحی مشابه، رقبای خود اِی‌تی اند تی و ام‌سی‌آی را دنبال کرد. از طرف دیگر، یو‌ یونت به طور متوسط، ماهانه ​​1000 دلار بابت خدمات اینترنتی از مشاغل (کسب‌ و کار‌ها) دریافت می‌کرد. کاربران علاقه‌ی بیش‌تری به دسترسی کم هزینه داشتند، در حالی که اطمینان و سرعت اولویت کاربران تجاری بود.

در این مرحله اینترنت به سرعت در حال رشد بود و ISP ها برای ایجاد زیرساخت‌ها، بهبود فناوری مسیر‌یابی و افزایش نقاط دسترسی به چالش کشیده شدند. تا سال 1996 شرکت‌هایِ عملیاتیِ منطقه‌ایِ بل (RBOC) و شرکت‌های حمل و نقل راه دور، شرکت‌های تابعه جدیدی را برای ارائه خدمات اینترنتی تشکیل دادند. پس از آنکه اِی‌تی اند تی سرویس نت ‌جهانی خود را در سال 1995 راه‌اندازی کرد، RBOCها سرویس اینترنت را راهی برای استفاده از شبکه‌های بزرگ خود ‌یافتند. پسفیک بل، از طریق شرکت تابعه‌ی پسفیک بل که به تازگی تاسیس شده بود، در آوریل 1996، برای 75 درصد از کاربران مسکونی خود در منطقه‌ی خلیج سانفرانسیسکو، لس آنجلس، ساکرامنتو و سن دیگو، دسترسی به اینترنت را فراهم آورد و همچنین به مشاغل، دسترسی رله فریم را اختصاص داد. شرکتِ راهکار‌هایِ اینترنتیِ بل آتلانتیک، ارائه خدمات اختصاصی اینترنت برای مشاغل و خدمات با نرخ ثابت را برای کاربران مسکونی، در اواسط 1996 آغاز کرد.

تکثیر و تلفیق

براساس بوردواتچ ، تعداد ISP ها از حدود 1400 عدد در اوایل سال 1996، به 3000 عدد در ابتدای سال 1997 افزایش یافت. تا اواسط سال 1997 حدود 4000 ارائه‌دهنده‌ی خدمات اینترنت (ISP) در ایالات متحده و کانادا وجود داشت. بسیاری از آن‌ها شرکت‌های کوچکی بودند که با اجاره و فروش مجدد خدمات اینترنتی ISP های بزرگ‌تر، به کاربران و مشاغل کوچک در بازارهای محلی، خدمات می‌دادند. در ادامه کار، ISP های کوچک‌تر با شرکت‌های تلفنی ادغام شدند تا یک منبع واحد را برای طیف وسیعی از خدمات مخابراتی در اختیار کاربران قرار دهند. شرکت شبکه ارت‌لینک با 320،000 کاربر به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های ارائه دهنده خدمات اینترنت ملی در خدمت کاربران قرار گرفت. استراتژی آن دستیابی به ISPهای کوچک‌تر و تبدیل آن‌ها به بخشی از شبکه ارت‌لینک بود و در عین حال به آن‌ها اجازه می‌داد هویت محلی خود را حفظ کنند. ارت‌لینک سی‌دی‌های راه اندازی ارت‌لینک را به ISP های کوچک‌تر می‌داد، سپس صورتحساب و خدمات را انجام داده و به ISP ها برای کاربران جدید پرداخت می‌کرد.

ادغام ISP ها و شرکت‌های تلفنی به طور جدی در سال 1997 آغاز شد. شرکت حمل و نقل بین‌المللی ورلدکام، شرکت ارتباطات ام‌اس‌اف، مالک یو یوینت، را با مبلغ 12 میلیارد دلار خریداری کرد و ورلدکام دومین زیرساخت اینترنتی در ایالات متحده شد. شرکت جی‌تی‌ای، بزرگترین ارائه دهنده خدمات تلفنی منطقه‌ای ایالات متحده، شرکت بی‌بی‌اِن، اپراتور زیرساخت اینترنت را با قیمت 616 میلیون دلار خریداری کرد. شرکت سهامی دایجکس[16]، از ISP های اولیه، توسط شرکت ارتباطات اینترمدیا که خود ISP دیگری بود، با قیمت 150 میلیون دلار خریداری شد.

سرویس دهنده های اینترنت ها همچنین اتحادیه‌هایی را برای شبکه‌سازی و به اشتراک گذاشتن کاربران خود با ISPهای دیگر تشکیل دادند تا کاربرانی که به خارج از کشور سفر می‌کنند بتوانند در هزینه‌های اتصال از راه دور صرفه جویی کنند. به همین منظور توافقات همتایی بین ISPهایی که موافقت می‌کردند ترافیک یکدیگر را حمل کنند، برقرار شد. تا سال 1998 معمولاً عمده‌فروشان پهنای باند که از شبکه‌های خود مانند یو یونت و پی‌اس‌آی نت استفاده می‌کردند، دسترسی به مودم‌های برای استفاده مشترک و تجهیزات دیگر را به ISPهای محلی می‌فروختند. این باعث می‌شد که ISPهای تازه کار بتوانند بدون سرمایه‌گذاری در تجهیزات، به تجارت بپردازند، در حالی‌که ISPهای با رشد سریع می‌توانستند زیرساخت‌ها را از یک ارائه‌دهنده بزرگ‌تر اجاره کنند. همچنین، یو یونت و سایر ارائه‌دهندگان، خدمات ISP را به شرکت‌های مخابراتی کوچک‌تر و سایر علاقه‌مندان ورود به ISP ارائه می‌دادند.

ارائه دهندگان عمده برای مصرف کنندگان و مشاغل

با گسترش تجارت الکترونیک در سال 1999، کاربران شرکتی، ISPهایی را که می‌توانستند دسترسی مخاطبان را فراهم کنند، ترجیح می‌دادند. بر اساس یک نظرسنجی در اواسط سال 1999 توسط ارتباطات داده، یو یونت 178 دامنه از 500 دامنه که از بزرگترین دامنه‌ها بودند را سرویس دهی می‌کرد، پس از آن شرکت ارتباطات اکسوداس و شرکت کابل و وایرلس قرار داشتند. همچنین یو یونت تعداد زیادی از کاربران شماره‌گیری (dail-up) را از طریق ISPهای اصلی مورد استفاده‌ کاربران مانند آمریکا آنلاین، جی‌تی‌ای و ارت‌لینک مدیریت می‌کرد. نظرسنجی دیگری در مورد ISPها که در سال 1999 توسط اینتراکتیو ویک انجام شد، نشان داد که بل سوت نت، یو یونت، شبکه جهانی آی‌بی‌ام، شرکت‌های مایند اسپرینگ و شبکه جهانی ای‌تی اَند تی از ISPهای پیشرو در بین کاربران تجاری، برخوردار هستند. براساس این نظرسنجی، عوامل اصلی در انتخاب ISP برای کاربران تجاری، قابلیت اطمینان، عملکرد شبکه، مقرون به صرفه بودن، پاسخگویی به خدمات کاربر، ظرفیت شبکه و پشتیبانی فنی بوده است.

طبق یک نظرسنجی در سال 2000 که توسط اینتراَکتیو ویک انجام شد و رضایت کاربر در بین کاربران تجاری اندازه گیری شد، چهار ISP برتر ملی در بین کاربران تجاری، مایند اسپرینگ، ارت‌لینک، پی‌اس‌آی نت و یو یونت بودند. ISPهای منطقه‌ای به عنوان یک گروه در رتبه پنجم قرار گرفتند. در حالی‌که ISPهای منطقه‌ای از نظر دسترسی به شبکه و برخورداری از برند تجاری ضعیف بودند، اما در راه‌اندازی خدمات کاربران خود، پاسخگویی به خدمات کاربر، قیمت و قابلیت اطمینان شبکه امتیاز خوبی کسب کردند. بر اساس نظرسنجی، قیمت و قابلیت اطمینان شبکه دو عامل مهم در انتخاب ISP بودند. یک نظرسنجی در سال 2001 توسط مجله‌ی نتورک برای کاربران تجاری انجام شد، که در آن شرکت‌های کابل و وایرلس، ای‌تی اند تی و یو یونت به عنوان سه ISP ملی برتر رتبه‌بندی شدند.

اینتراَکتیو ویک در اواسط 2001، ارت‌لینک، اکسایت‌هوم، شبکه ماکروسافت، ارتباطات پرودیجی و آمریکا آنلاین را به‌عنوان پنج ISP برتر در بین کاربران رتبه‌بندی کرد. در زمان بررسی، آمریکا آنلاین با 2.23 میلیون مشترک بزرگ‌ترین ISP برای کاربران بود. ارت‌لینک 7.4 میلیون مشترک داشت. تا سال 2001 ارت‌لینک یک استراتژی باند پهن را دنبال می‌کرد. این شرکت با تایم وارنر کابل قراردادی منعقد کرده بود تا دسترسی به اینترنت را از طریق کابل به 20 میلیون خانه برساند.

در اوایل دهه‌ی 2000، شبکه مایکروسافت تقریباً با 5 میلیون مشترک در ایالات متحده به خود می‌بالید و در سطح جهانی در حال گسترش بود، در حالی که اکسایت‌هوم 3 میلیون مشترک خانگی داشت. ارتباطات پرودیجی میزان درآمد و تعداد کاربران بسیار کم‌تری داشت و برای بیش از 90 درصد ایالات متحده قابل دسترس بود. پرودیجی برای رونق بخشیدن به تجارت DSL خود با شرکت‌های ارتباطات کواد و ارتباطات اس‌بی‌سی همکاری استراتژیک داشت. این شرکت ادعا کرد بزرگ‌ترین خرده‌ فروش DSL با 600000 کاربر است.

در سال 2001 ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت که دسترسی رایگان به اینترنت را فراهم کرده بودند، برای ادامه دادن، مشکل داشتند. در حالی‌که ارائه دسترسی رایگان به اینترنت می‌توانست در به دست آوردن مشترک جدید موفق باشد، درآمد پیش‌بینی شده از تبلیغات، تجارت الکترونیک و هزینه اتصال ناامیدکننده بود. گزارشی از ژوپیتر مدیا ماتریکس اظهار داشت که مدل تجاری ISP رایگان پایدار نیست. در اواخر سال 2000، چندین پورتال، خدمات ISP رایگان خود را خاتمه دادند، از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به آلتا ویستا و ترا لیکوس اشاره کرد. در اواسط سال 2001 نت‌زِرو ، آخرین ISP رایگان، اعلام کرد که با سرویس آنلاین جونو ادغام شده و یک شرکت جدید به نام یونایتد آنلاین تشکیل می‌گردد که همچنان به ارائه دسترسی به اینترنت رایگان با نام تجاری نت‌زِرو ادامه می‌دهد. بعداً نت‌زرو اعلام کرد تعداد ساعات اینترنت رایگان را از 40 ساعت در ماه به 10 ساعت در ماه کاهش می‌دهد. این شرکت همچنین 26 درصد از کارکنان خود را کاهش داد.

وبسایت Bluelight.com متعلق به شرکت کمارت، زیرساخت‌های لازم را برای خدمات دسترسی رایگان به اینترنت به‌منظور داشتن 2000 مشترک آنلاین خریداری کرد. BlueLight.com پس از معرفی دو مدل دسترسی، 100 ساعت دسترسی آنلاین با 95.9 دلار در ماه یا 12 ساعت دسترسی در ماه به صورت رایگان، خدمات دسترسی به اینترنت رایگان خود را در ژوئیه 2001 متوقف کرد. در عوض، این شرکت دسترسی نامحدود با قیمت 8.95 دلار در ماه را ارائه داد و به کاربران این فرصت را داد تا در ازای خرید محصولات در وب سایت BlueLight.com خدمات اینترنتی رایگان دریافت کنند.

رقابت بین ارائه‌دهندگان بزرگ و کوچک

در حالی‌که هیچ کس صاحب اینترنت نیست، اما تا سال 2000 مشخص شد که بسیاری از زیرساخت‌هایی که اینترنت روی آن‌ها اداره می‌شود، توسط تعداد انگشت‌شماری از شرکت‌های بزرگ کنترل می‌شود. با دسترسی به 300000 مایل فیبر و کابل، یو یونت حدود 30 درصد از زیرساخت‌های اینترنت را در اختیار داشت. دیگر بازیکنان اصلی مستقر در ایالات متحده شامل ای‌تی اند تی، جی‌تی‌ای، گلوبال کراسینگ ، ارتباطات بین‌المللی کوئست و پی‌اس‌آی نت بودند. کنترل زیرساخت‌های اینترنت به شرکت‌ها این قدرت را می‌داد که ISP های کوچک‌تر را برای توافقات همسان‌سازی شارژ کنند و برای نقاط دسترسی شبکه عملیاتی (NAP)، جایی‌که ISP ها بسته‌ها را با یک‌دیگر مبادله می‌کنند، هزینه‌هایی را دریافت کنند. ISP های بزرگ ملی، مانند آمریکا آنلاین بهتر از ISP های کوچک، قادر به مذاکره با ارائه‌دهندگان زیرساخت بودند. به گفته برخی از تحلیلگران، نتیجه این امر رقابت کم‌تر در بازار ISP، وجود موانع بیش‌تر برای ورود به بازار ISP و ادغام بیش‌تر می‌باشد. آن‌ها می‌گویند نتیجه نهایی، وجود انتخاب‌های کم‌تر برای کاربران است.

ارائه دهنده های کوچک‌تر به دلیل عدم اتصال به هاب‌های شبکه با سرعت بالا که متعلق به ISP های بزرگ مانند یو یونت یا کوئست هستند و توسط آن‌ها اداره می‌شوند، رقابت سخت‌تری پیش‌ رو دارند. تخمین زده می شود که 30 درصد ترافیک اینترنت از طریق شبکه یو یونت طی شود. یو یونت، اسپرینت، کابل وایرلس، ای‌تی اند تی و جی‌تی‌ای مجموعاً حدود 80 درصد از ترافیک اینترنت از راه دور را کنترل می‌کنند. وقتی یک ISP محلی یا منطقه‌ای نتواند به هاب با سرعت بالا متصل شود، ترافیک اینترنتی آن بسیار کندتر است. صاحبان زیرساخت‌ها معمولاً طبق توافقنامه‌ی همتایی، ترافیک را بین خود و بدون هیچ هزینه‌ای مبادله می‌کنند، در حالی‌که ISP های کوچک‌تر برای دسترسی به زیرساخت‌های بزرگ‌تر که توسط ISP های اصلی اداره می‌شود، باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.

ارائه دهنده های کوچک‌تر منطقه‌ای و محلی با ارائه خدمات بهتر توانستند با ISP های ملی رقابت کنند. ISP های کوچک‌تر با ارائه طیف وسیعی از خدمات ارزش افزوده، از جمله طراحی وب و خدمات تجارت الکترونیک، می‌کوشند آن‌چه را که از نظر دسترسی به شبکه و برخورداری از نام تجاری در آن دچار کمبود هستند، جبران کنند.

اگرچه بازار ISP ادغام را تجربه کرد و تا حدودی تحت تأثیر ارائه‌دهندگان بزرگ ملی قرار گرفت، اما مشاغل و کاربران می‌توانند از حدود 7000 ISP برآورد شده در سال 2001، انتخاب کنند. در حالی‌که میلیون‌ها کاربر از پورتال‌های شناخته شده‌ای مانند آمریکا آنلاین و شبکه ماکروسافت به اینترنت دسترسی پیدا کرده‌اند، تقاضای کافی برای پشتیبانی تعداد بیشماری از ISP محلی و منطقه‌ای وجود دارد. به نظر می رسید مشاغل بزرگ ISP های ملی را ترجیح می‌دهند، آن دسته از ISP های ملی که زیرساخت اینترنت خود را دارند و بنابراین می‌توانند دسترسی گسترده و با سرعت بالا به اینترنت را تضمین کنند.

منبع : لینک