ما خیلی از اوقات مخاطب رو نادیده می‌گیریم. شاید ذهنتون بره به سمت تلویزیون و به طور کلی صداوسیما؛ که از نگاه قشر خاصی، تبدیل شده به نماد جایی که مخاطب رو نادیده گرفته و هر کاری دلش می‌خواد، می‌کنه.
تلویزیون و رادیو با پول نفت؛ روزنامه‌ها با حمایت جناح‌های سیاسی، سینماگرها با پول سرمایه‌گذارانی که بازگشت سرمایه براشون اولویت نیست، سایت‌ها که برای کلیک و اسپانسر و رپورتاژ تولید محتوا می‌کنن، کتاب‌ها که منتظر خریداری شدن توسط دولت و نهادهای فرهنگی هستن... و حتی همین اینستاگرام و تلگرام و فضاهای جدید، که به قصد گرفتن لایک و فالو و تبلیغ تولید محتوا می‌کنن و مخاطب، نیازش، دغدغه‌هاش در اولویت دوم قرار می‌گیره... نمی‌دونم چاره چیه ولی می‌دونم داریم سرمایه‌ای رو از دست می‌دیم که به همین راحتی‌ها بازگشت‌پذیر نیست. داریم پل‌هایی رو خراب می‌کنیم که تا چند نسل به سختی بتونن ترمیمش کنن. طوری مردم رو نسبت به تمام رسانه‌ها بی‌اعتماد کردیم که برگردوندن اونها به جامعه کارِ ساده‌ای نیست.
