بخشی از یک نوشته قدیمی:
اوایل آذر بود. تو کافه نشسته بودیم و درمورد سریال ها صحبت میکردیم.از سریال دکترهاوس(درموردش خیلی میگم در آینده) گفتیم . درمورد سریال وایکینگ و فصل 4ش گفتیم و خلاصه بحث میکردیم.یکی از دوستام به اسم محمد که شیفته دیوید لینچ هست گفت آیا توئین پیکس دیدم یا نه؟ یه مکثی کردم و گفتم نه . چندبار اقدام کردم ولی هرگز شروع نکردم.
بهم گفت ببینش پشیمون نمیشی.به هرکس نمیگم ببینتش . به تو میگم چون خیلی سریال و فیلم دیدی و میتونی باهاش لذت ببری. منم فرداش شروع کردم ... .
توئین پیکس! خیلی درموردش حرف میزنن ولی چیزی نمیگن درموردش . سریالی که شاید بیشتر از اینکه یه داستان ساده پیرامون یه قتل یا موضوع جنایی باشه در مورد زندگی هست.من عاشق سریالهایی هستم که درمورد زندگی هستند.از زندگی حرف میزنند . از روابط حرف میزنند . و این حرف رو خیلی خوب میزنند.
به شخصه با لحظه لحظه سریال احساس شور وشعف داشتم و هر سکانسش با کلی احساس همراه بود چیزی که سریالای امروزی خیلی کم ازش بهره میبرند. حتما دعوت میکنم به دیدن این سریال شمارو . سریالی هست که چیز مطلقی در اون نیست. منظورمه اینطور نیست که یه اصل قطعی باشه توش.بر اساس برداشت شخصی هست و این خیلی زیباش میکنه. البته همه آثار استاد بزرگ معاصر دیوید لینچ همینطوره.
این اتفاق رو از دست ندید و حتما تجربه شورانگیز خودتون رو با شهر توئین پیکس و کارکترهاش بدست بیارید و بعد دیدنش با دیگران بیشتری اشتراک بگذارید. در انتها هم پرسشی دارم که بنظرم کاملا مرتبط هست:
آیا عشق وجود داره؟ آیا عشق کلید نهایی هست؟
پی نوشت: بنظرم بی احترامی هست این حرکت به استاد، ولی به دلایلی که برای خودم دارم ترجیح دادم الان درمورد خود اثر از نظر کیفی حرفی نزنم. و الا تا صبح براتون میتونم درمورد تویئن پیکس صحبت کنم.
