فوکو استدلال می‌کند که محور در گفتمان‌ها یک نوع تباین یا دوقطبی است که میان دو امر مثبت و منفی ساخته می‌شود. دانش دربارۀ هر موضوعی نیز در گرو همین دوقطبی‌هاست. حال اگر آن دوقطبی‌ها صوری و کاذب باشند – که غالباً نیز چنین است – پس اساساً دانش از پایه ویران می‌شود و اعتبار معرفت‌شناختی‌اش را از دست می‌دهد. اما آن‌چه دانش را همچنان سرپا نگه داشته ارزش معرفتی‌اش نیست، بلکه نوعی قدرت پنهان است.
