چند وقتي هست كه تب سامانه نويسي تو كشور خيلي بالا گرفته. هر سازماني رو كه مي ري كلي سامانه داره كه هر كدومشون يك يا چند فرايند كسب و كاري را قراره انجام بدهند.
بعضي از اين سامانه ها خدمات اصلي (Core Service) يك ارگان، سازمان يا شركت را ارائه مي كنند. بعضي ديگه ،هم كارهاي كوچيك و حواشي يك سرويس اصلي (Non-Core Service) را گسترش مي دهند.
اگر بخواهم يك مثال ملموس بزنم، سامانه اصلي عمليات بانك كه اصطلاحا Core-Banking گفته ميشه فرايندهاي اصلي مثل افتتاح حساب، واريز و برداشت، تسهيلات و ... را مديريت مي كند. اما مثلا موبايل بانك يك سامانه Non-core هست.
اگر از من بپرسيد مي گم سامانه هاي Non-Core.
حالا چرا؟
به نظرم علتش اينه كه سامانه هاي Core چون عمر زيادي دارند به سمت استانداردسازي رفته اند و خدماتشون كمابيش قابل مقايسه است. به نظر من، تو فضاي رقابتي الان، كسب و كاري موفق مي شه كه بتونه مزيت هاي كوچيك اما ملموس براي مشتري هاش ايجاد كنه كه اين مزايا عموما Non-Core هستند.
حالا كي مي تونه اين Non-core service ها را بهتر ارائه كنه؟ به نظرم تيم هاي استارتاپي با فوكوس خيلي بالا روي يك فيچر كوچيك بهتر مي تونند اين كار را در مقايسه با سازمان هاي بزرك انجام بدهند.
پس ما نياز به روشي داريم كه همكاري سازمان هاي بزرگ (متمركز روي Core Service) و سازمان هاي كوچيك (متمركز روي Non Core Service) ها را تسهيل كند. يكي از اين روش ها، سكوي ارائه خدمت يكپارچه سازي (iPaaS) هست كه بعدا در موردش بيشتر مي نويسم.
