دیروز داشتم ی فیلم خارجی می دیدم قصه از اونجایی شروع میشه که هواپیما وسط اقیانوس سقوط میکنه و یکی از افراد اون هواپیما که ریاست پست را برعهده داشته جان سالم به در میبره و تو یک جزیره دور افتاده شروع به زندگی می کنه.( محکوم به زنده بودن و زندگی) به مدت 4 سال تنها در یک جزیره که هیچ آثاری از موجود زنده و انسانی نیست به زبون ساده میاد. اون فرد برای زنده موندن نیاز به یک انگیزه داشت و تنها یک چیز سرپا نگهش میداشت اونم عشقی که در یک جای این کره زمین با وجودش انگیزه و قدرت میگرفت. نیاز به یک همراه و همدل که تنهایی را باهاش دووم بیاره و نجات پیدا کنه، اون را به جایی کشوند که روی توپ والیبالی که از بسته های پستی از هواپیما به سمت ساحل اومده بود را با خون زخم کف دستش یک شکلک کشید و تصمیم هاش، نقشه هاش و تمام تنهایی هاش را با اون شکلک که دیگه براش جان داشت و جان بخشی بهش کرده بود درمیون میگذاشت ! این نقطه عطف داستان بود که همه ما به هم نیاز داریم. به بودن برای همدیگه. تلاش برای زندگی و زنده موندن و نجات در اون جزیره دور افتاده وسط اقیانوس که احتمال دیده شدنش بسیار کمه آدم را به قهقرای فکر فرو میبرد. راستش تا وقتی زنده ایم و زندگی با آرامش و امکانات داریم دنبال هیجانیم از تکرار راحتی انگار بیشتر سردرگم میشیم! اما همینکه موقعیتی پیش میاد و امنیت یا آسایش را از دست میدیم اونوقت انگار زندگی و زنده بودن برامون معنا پیدا میکنه تازه...حکایت این روزهای ما را داره که به امید روزهای خوب دور از بیماری همه گیر به زندگی بهتر ادامه بدیم.
