کاملا فی البداهه مینویسم. کلمات جاری میشن و بصورت جمله درمیان و من فقط تایپ میکنم.
هرچند اوضاع آشتی دستام با قلم و کاغذ خیلی وقته روبراه شده اما نمیتونم رابطه عمیق دستام و کیبورد رو هم نادیده بگیرم. فکر نمیکنم که بخوام از هیچ پلتفرمی برا نوشتن استفاده کنم. اصلا. حداقل تا زمانی که سررسیدمو دارم.
راستش رفته رفته این دنیا و این زندگی واسم معنای جدیدی پیدا میکنه. رشد کردن هم رنج آوره هم لذت بخش. روزای سختیو میگذرونم اما وقتی به چند وقت قبل فکر میکنم متوجه تغییر میشم و این خودش بار مثبتی داره . هرچند کوچیک و جزئی.
امیدوارم همه آدمایی که پیشرفت خودشون و کل بشریت براشون مهمه همیشه رو به جلو و پیشرفت باشن. حتی در ناامیدانه ترین لحظه ها. چون مهمه که در این لحظه ها امیدوار باشیم. در بهترین حالت خوشحال بودن که کار سختی نیس.
