«استاد، این داعش که می گن چی هست حالا؟» این اولین سوالی بود که در اولین روز فوق لیسانس علوم سیاسی از سمت یک دانشجوی چهل و چند ساله به گوشم خورد. چشم های استادی که به تحصیلاتش در هند می بالید و خودش رو دنیا دیده می دونست گرد شد، اما کظم غیظ کرد و جواب هم کلاسی عجیب من رو در آرامش کامل داد. این پایان ماجرا نبود.
سر کلاسی که قرار بود اندیشه سیاسی در غرب تدریس بشه، سوالات بیشتر حول ساده ترین و پیش پا افتاده ترین موضوعات روز می چرخید. داعش کی و چیه؟ مارکس کی بوده اصلا؟ چرا باید تاریخ اندیشه بخونیم آخه؟
کلاس نزدیک سی نفر دانشجو داشت. اغلب راهشون از دانشگاه هایی با اسامی دهن پرکن و رشته های مهندسی به کلاس های فوق لیسانس علوم سیاسی در دانشگاه آزاد خورده بود و درکمال تعجب مشخص بود که حتی به نگاه کردن اخبار ساعت دو ظهر هم علاقه ای نداشتند. دوسال از روزهای بیست و پنج تا بیست و هفت سالگی بر سر کلاس هایی با این کیفیت گذشت. صبح ها کلاس می رفتم و ظهر خسته از ساعت های پوچی که در دانشگاه می گذشت روانه دفتر روزنامه می شدم.
اندیشه سیاسی در غرب در اون کلاس ها از دوره مارکس فراتر نرفت و اندیشه سیاسی اسلام در حد اطلاعات ویکی پدیایی از از بهار عربی! باقی موند. وقتی نوبت به پایان نامه رسید. همه متفق القول بودند که خیلی سریع یکی دو میلیونی خرج کنم تا فقط این دوره تحصیلی تموم بشه و من برم رد کارم. مهم ترین اشتباه من بعد از خوندن فوق لیسانس رشته ای که دلبسته اش بودم، همین بود که دستم به خرید پایان نامه از نویسندگان خیابان انقلاب نرفت و لجوجانه خواستم تا تمام پروسه رو به تنهایی طی کنم.
این تصمیم البته حالا بعد از دو سال از تموم شدن درسهای تئوری دانشگاه هنوز عملی نشده. گاهی استاد نبود، استاد بود من نبودم و سفت چسبیده بودم به شغلی که دوستش داشتم و البته اوضاع ناگهان با اومدن رئیس جدید دانشگاه آزاد از این رو به اون رو شد و بعد دانشگاه به دورترین مکان جهان انتقال پیدا کرد. چند وقت پیش تنها دوست باقی مونده از این دوره دو ساله کسالتبار بهم تلفن کرد. مضطرب و درمونده پرسید فکر می کنی چقدر شهریه به دانشگاه بدهکاری؟ گفتم اپر اشتباه نکنم یکی دو میلیونی از شهریه ام باقی مونده که برای پرداختش دو دلم. یک مرتبه آب پاکی رو ریخت روی دستم و گفت زیر شش میلیون نیست بدهی هامون. سیستم عوض شده. شهریه ها چند برابر شدن و حتی دیگه انصراف هم نمی تونیم بدیم. مدرک لیسانسمون هم رفت که رفت!
