اگر قصد اضافه کردن عضوی جدید را به خانواده ی خود دارید و سایر گزینه های درمان ناباروری را امتحان کرده اید اما نا موفق بوده، باید بگوییم که لقاح آزمایشگاهی (IVF)، اغلب گزینه بعدی برای داشتن یک کودک بیولوژیکی است. در این نوشته قصد داریم به توضیحاتی در مورد مرحله به مرحله IVF بپردازیم. با ما همراه باشید؛
لقاح آزمایشگاهی (IVF) یک روش پیچیده می باشد، که برای کمک به باروری یا جلوگیری از مشکلات ژنتیکی استفاده می شود.
در طی روش IVF، تخم های بالغ از تخمدان ها جمع آوری می شوند و در آزمایشگاه ها توسط اسپرم ها بارور می شوند. سپس تخم بارور شده (جنین) به رحم منتقل می شود. یک چرخه کامل IVF حدود سه هفته طول می کشد، همچنین در برخی موارد این مراحل به قسمت های مختلفی تقسیم می شوند که این روند طولانی تر خواهد شد.
IVF موثرترین شکل تکنولوژی تولید مثل می باشد. این روش با استفاده از تخمک های زن و اسپرم شریک زندگی او قابل انجام است. در برخی موارد روش IVF ممکن است تخمک، اسپرم، جنین یا رحم از یک اهدا کننده شناخته شده یا ناشناس را درگیر کند.
شانس شما برای داشتن یک نوزاد سالم در استفاده از IVF به عوامل بسیاری از جمله سن شما و علت ناباروری بستگی دارد. علاوه بر این،IVF می تواند بسیار وقت گیر، گران و تهاجمی باشد.
قبل از شروع چرخه IVF، شما و شریک زندگی خود به احتمال زیاد به غربالگری های مختلفی نیاز خواهید داشت، از جمله:
IVF شامل چندین مرحله می باشد، از قبیل:
یک چرخه IVF می تواند حدود دو تا سه هفته طول بکشد، و در برخی موارد ممکن است بیش از یک چرخه مورد نیاز باشد.
برای انجام روش IVF در شروع چرخه، از هورمون های مصنوعی برای تحریک تخمدان های زن به منظور تولید تخمک های متعدد استفاده می شود. برای IVF تخمک های متعدد لازم است زیرا بعضی از تخم ها بعد از لقاح به طور عادی بارور نمی شوند.
پزشک ممکن است چندین داروی مختلف برای کمک به روش IVF تجویز کند، مانند:
به طور معمول، قبل از آماده شدن تخمک برای بازیابی، به یک یا دو هفته تحریک تخمدان احتیاج می باشد. برای تعیین زمان آماده شدن تخمک ها، پزشک بررسی هایی را توسط روش های ذیل انجام خواهد داد:
بعضی اوقات چرخه IVF باید قبل از بازیابی تخمک به یکی از این دلایل ذیل لغو شود:
اگر چرخه شما لغو شود، پزشک ممکن است داروها یا دوزهای آن ها را تغییر دهد تا در طی چرخه های بعدی، IVF پاسخ بهتری داشته باشد.
بازیابی تخمک می تواند در مطب پزشک یا کلینیک، 34 تا 36 ساعت پس از تزریق نهایی و قبل از تخمک گذاری انجام شود. آسپیراسیون اولتراسوند ترانس واژینال روش معمول بازیابی است که طی آن یک پروب سونوگرافی برای شناسایی فولیکول ها وارد واژن می شود. سپس یک سوزن نازک در راهنمای سونوگرافی قرار می گیرد و از طریق واژن و داخل فولیکول ها عبور می کند تا تخم ها را بازیابی کند.
اگر تخمدان ها از طریق سونوگرافی خارج واژن قابل دسترسی نباشد، ممکن است از سونوگرافی شکمی برای هدایت سوزن استفاده شود.
تخم های بالغ در یک مایع مغذی (محیط کشت) قرار می گیرند و انکوبه می شوند. تخمک هایی که سالم و بالغ به نظر می رسند، برای ایجاد جنین با اسپرم مخلوط می شوند. با این حال، در همه ی موارر ممکن است تخم ها با موفقیت بارور نشوند.
نمونه مایع منی از طریق استمناء، توسط شریک زندگی زن، در مطب پزشک یا کلینیک تهیه می شود و اسپرم ها از مایعات مایع منی موجود در آزمایشگاه جدا می شوند. روش های دیگری مانند آسپیراسیون بیضه (استفاده از سوزن یا عمل جراحی برای استخراج اسپرم مستقیم از بیضه) در بعضی مواقع مورد نیاز می باشد.
باروری را می توان با استفاده از دو روش معمول انجام داد:
لقاح معمولی: در طول تلقیح، اسپرم سالم و تخمک های بالغ با هم مخلوط شده و در طول شب انکوبه می شوند.
تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI): در روش ICSI، یک اسپرم سالم منفرد مستقیماً به هر تخمک بالغ تزریق می شود. در مواردی که کیفیت یا میزان منی دارای مشکل باشد یا تلاش های لقاح در چرخه های قبلی IVF موفقیت آمیز نباشد، غالباً از این روش استفاده خواهد شد.
انتقال جنین در مطب پزشک یا کلینیک و معمولاً دو تا پنج روز پس از برداشت تخمک انجام می شود. پزشک لوله ای طولانی، باریک و انعطاف پذیر را به نام سوند، از طریق دهانه رحم وارد واژن می کند و سپس با استفاده از سرنگ حاوی یک یا چند جنین معلق، آن ها را درون رحم قرار می دهد.
در صورت موفقیت، جنین حدود شش تا 10 روز پس از بازیابی تخم در لایه رحم قرار می گیرد.
خلاصه
IVF از گذشته تا کنون به عنوان یکی از روش های درمان ناباروری استفاده شده است، و مورد رضایت اکثر زوجین بوده است. امروزه هنوز هم زمانی که زوج ها برای درمان ناباروری به پزشک متخصص مراجعه می کنند، نام لقاح آزمایشگاهی را در صدر جدول درمانی می بینند.
